مرثیه ای برای رفتن چیله

خواهر خانم با همسر محترم دیروزتر ها خانه ی جدیدشان را گرفتند، قرار بود بیایند ور دل من اجاره کنند که خیر سرمان دور هم باشیم که نشد و رفتند طرف های غرب و اون ور اون ورها. . .

خواهر خانم و چیله بالغ بر چهار ماه کمترک پیش من بودند و این مدت زمان مناسبی است تا فول آپشن به یک زندگی عادت کنی تا بی اینکه آن گلوله ی موهای فر در خانه ات ندود آرام نگیری و هر بار جلد کنی برای خانه رفتن تا وقتی بیدار باشد برسی و برایت پیشواز بیاید دم در . . . تا خواهر خانم آخر شب ها چای چند گیاه دم کند و لنگ هایت را بگذاری روی اوپن و با هم حرف بزنید  و . . .

راستش را بگویم وقتی دم در خانه دیدم که ماشین خواهر خانم پارک نیست هنوز امید داشتم، گفتم شاید بی ماشین آمده، اما وقتی کلید انداختم و دیدم آباژور صورتی چیله روشن نیست، همان که هر شب باید روشن باشد چون هر دو تایی شان از تاریکی میترسند، تقی بغضم ترکید 

برایش پیامک می دهم و قربان صدقه اش میروم که خدا کند هر کجا باشد خوش باشد

بعد دور خانه چرخی میزنم

هنوز ماشین و اسباب بازی هایش مانده

و کلی لباس که روی بند رخت خشک شده 

همه این چیزها مایه ی مسرت و شادیم بودند

دانه دانه گوشه ی سمت راستشان کلیک میکنم و دکمه ی دیلیت را میزنم تا خانه را بدون آنها تصور کنم

یاد دعواهامان

بحث و مشاجره مان

یاد مهربانی هایش می افتم

یاد آن روز

که برایم چای مخصوصش را دم کرده بود و روی اوپن محبوبمان بساط میوه تکه کرده و آجیل و  . . . چیده بود و تازه! قلیون دوسیب هم چاقیده بود، همان که دو تایی هوس کرده بودیم!میگم خدا منو بکش! می خنده میگه چرا؟؟؟ میگم دیگه حجت بر من تمام شد، خوشی از این بیشتر؟ بازم می خنده توضیح میده میگه دیونه خوشی که تهش این نیست و . . .

خلاصه که دیروز دلم می خواست خانه ام را بغل کنم و دو تایی های های زار بزنیم و اشک بریزیم

دو تایی برای خنده های چیله

برای بوهای مهربان غدا که در سرسرا می پیچد

برای تو سر و کله ی هم زدن هامان های های گریه کنیم و اشک بریزیم و غر بزنیم

نه اینکه ناراحت باشم که چرا رفت، کلی هم خوشحالم بالاخره پولشان جور شد و خانه گرفتند

نه اینکه ناراحت باشم چرا دور است

نه اینکه ناراحت باشم تنها شدم باز

نه

به خدا خودم هم نمی دانم

اما یک بغض لعنتی از دیروز که رفتم خانه و دیدم نیستند تو سینه ام سنگینی میکند

انگار حجم خانه تنگ تر شده باشد

انگار دیوار ها به هم نزدیک تر شده اند

انگار خانه دلگیر شده باشد

انگار تحمل خانه برایم سخت شده باشد

نمیدانم

اصلا نمی دانم

فقط خواستم بنویسم چون همیشه نوشتن بغض هایم را میشکند

مثل چرخ گوشت ریز ریزشان میکند و میریزدشان بیرون

بعدش دیگر سبک میشوم

انگار زاییده باشم