غار

گاهی حس میکنم تو یه غارم

تو غار خودم تنهای تنهای سر میکنم 

تو دلم چیه

نکه نخوام بگم

گاهی حرفم میاد

اما ادامه اش گره می خوره و میره تا ته غار و نمی تونم بقیه شو مثل سر نخ بکشم و بیارمش بیرون

دلم می خواد حرف بزنم

غر بزنم

دلم می خواد هوار بزنم بگم بابا مگه همه چیزو گفت؟ مگه همه حرفا گفتنیه؟ مگه همه چیزو میشه توضیح داد؟

به اطرافم نگاه می کنم و بیشتر تو غار لعنتی فرو میرم و زبونم ناقص تر میشه برای گفتن

الکن تر میشم

خیلی ها رو میشناسم که هوار هوار و ادعاشون هواست بعد طرفشون میرم میبینم تو خالی بودن

می بینم که فقط حرفه و فقط حرف

اونایی که تو رو می بینن تو صف، میبینن که حق با تو ا، نوبت تو ا ! اما خودشون مهم ترن، اصلا خودشون از همه دنیا هم مهم تره

اگه یکی بغل دستشون در حال جون دادن هم باشه پرده رو میکشن راحت چرت بعدظهرشونو بزنن

این بی شعوری ها منو دیونه می کنه و گاهی حس می کنم دلم می خواد بر تو چشای طرف نگاه کنم بگم ببین! تو هم یه ادمی! مثه بقیه! حجم انسان بودنتم ارجحیتی به سایرین نداره

اما لال میشم

و این لال شدن مثه یه آتش فشان برعکس کار میکنه

به جای اینکه بریزه بیرون میریزه تو و هر چی خاکستر و مذاب لعنتی هست به خرد روح و روان من میره

بعد دلم میگیره

هی بیشتر می گیره

از ادما

از حرف زدن

از حرف زدن و جواب نگرفتن

از سکوت کردن

از آتش فشان های برعکس