چند روز مانده تا محرم

امروز که شنبه است، بیست و هفتم شهریور، انطباق دارد با پانزدهم ذی الحجه و از امروز سه روز مانده تا عید سعید غذیر خم! عید بزرگ مسلیمین جهان که از قضا برای ایرانیان و به الطبع شیعیان باید اهمیت بیشتری داشته باشد نسبت به سایر مسلمانانی که به امامت اثنی عشری و ولایت حضرت علی اعتقاد ندارند.

و از طرفی هم غدیر خم واقعه ای است که علقه ی اصول بنیادی و اعتقادی شیعه در آن شکل می گیرد و بعدتر به شکوفایی و فعلیت به این شکل در حال حاضر به آن اعتقاد دارند  می رسد و از اهمیتش همین بس که از بزرگترین اعیاد شیعیان به شمار می آید !

و از طرف دیگر هم اشاره می کنم به دوشنبه ی پیش که عید قربان بود و این فاصله هم اسمش عید تا عید است و  . . . 

خوب همه ی این ها را گفتم که آیا برای شما عجیب نیست که به صورت نامحسوس شاهد حرکات شاید به اصطلاح خود جوش برای برپایی و سرپا کردن داربست های تکایا و هیاءت ها و  . . .  در کوچه پس کوچه های شهر هستیم؟ که خیلی جاها و محله های شهر را دیده ام از الان برای برپایی تکیه ها دار بست زده اند؟ که در صحن سینما آزادی از الان تعذیه اجرا می شود و گرافیک محیطی با الم و دسته عزاداری!

انگار عیدی که در راه است و قرار است عید باشد مشتی است که از قبل می دانی گل ندارد و پوچش کرده باشی و به امید گلی آن ور تر کز کرده ای!

انگار از دل تشیع هم مسلک و مذهب جدیدی در حال شکل گیری است که آدم را یاد خوارج می اندازد. مردمان همیشه سیاه پوش و همیشه گریان و عصبانی که خنده و شادی را حقیر و مورد کراهت قرار می دهند و مشتاقانه انتظار می کشند تا دهه های محرم و بر سر و سینه زدن و زار گریستن ها از راه برسد.

اصلا در این شیون ها انگار تصویه و پالایشی رخ می دهد که در هیچ امر دیگری شکل نمی گیرد.

از آن طرف یاد بیشمار مداح و سخنران محرمی می افتم که از فولان اخور تغذیه ی فکری می شوند و یک شبه به حکم همین هوار هوار ها از ملت و مملکت را از کجا به کجا که نمیرسانند . . . پارسال تر بود در یک نطق همراه با شیون و فغان که رییس جمهور سابق را این طوری مورد خطاب قرار دادند که از گندم کدام بهشت خورده ای که عورتت این طور نمایان شده . . . راستش تلفیق سیاست با این عمیق ترین و ریشه دارد ترین اعتقادات مردم به نظرم بزگترین ظلم و جوری است که در حق همین مردم می شود روا داشت

در حق حُریت حتا! و این حریت به نظرم سرسلسله و ریشه ای ترین چیزی است که  قرار است از محرم یاد بگیریم.

بزگترین اچحافی که می شود در حق اعتقاد کسی ، مردی زنی یچه ای به محرم و عزای امام حسین کرد همین است که ریز و نامحسوس درد دل خودت را بریزی تو درد هایی که مال آنها بود و همش بزنی و آشی بپزی که دیگش برای تو می جوشد و نه برای آن کس که باید!

قصه این جاست که می آیند یک وجب دل آدم را می گیرند آنقدر می کشند تا بشود مثل لحاف و می کشندش روی همه ی جان آدم. (یاد کلیپ 12 ملیادری خواننده ی محترم ح ز می افتم ) قصه این جاست که آن چیزی را که آنقدر کشیده اید و بست داده اید به همه چیر و همه جا دیگری آن چیز سابق نمی تواند باشد.

دیگر نمی تواند آن اعتقاد راسخ عمیقی باشد که بعد از صد ها و هزار سال هنوز وادارت می کند به بردن نام کسی به احترام و دلیری و  . . . 

امروز صبح کلیپی را که برای چنگ و دندان نشان دادن به تخاصم آل سعود ساخته شده بود را دیدم، محرم مثل گیس های دختری است که بلند است و سیاه است و قشنگ است . . . و شده است دستاویزی که دخترک را زوی زمین خونین و مالین از گیس می کشند و و می برند

محرم آن قسمت از وجود این مردم بود که هزار سال بی جیره و مواجب دولتی زنده ماند و مفاهیم بزرگی را منتقل کرد و نسل به نسل افتخار خانواده ای بود که خرج بدهد یا سینه زن امام حسین باشد یا خانه اش بشود تکیه ی عاقا ابوالفضل! محرم آن قسمت ظریف و ناب فرهنگ مان بود که متعلق به خود مردم بود و لاغیر

حالا می ترسم مثل هزار تا قصه ی دیگر که به سلاخ خانه رفت و سر بریده شد و اخته و ناقص از آب در آمد  . . . چیزی از آن باقی بماند که نتیجه اش بشود فاصله! که این وری ها و اون وری ها! چپ و راست!  

کاش محرم را می گذاشتند به عهده ی خودمان، مثل هر سال ، مثل همیشه

کاش به جای سرپا کرده سوله های تکیه برای عیدی که در پیش است ریسه می بستند . . .