یک پست پریشان . . .

پنج شنبه برگه ی رضایت نامه را آوردند... صفرا سنگ دارد و  عفونی شده و باید برداشته شود، کد آسب دیده و فتخ ناف که پانزده سال پیش جراحی شده بود دوباره باید ترمیم شود.

دکتر ت تشخیص جراحی داده و گفته به صلاح بیمار است جراحی شود و در صورتی که جراحی انجام نشود روند بهبود رو به افول می رود

تازه بعد از چند روز چشم باز کرده و چند ثانیه نگاهمان میکند

برگه رضایت برای هر جراحی ای امضا می شود اما وقتی تو صفحه درشت نوشته اند، احتمال فوت.... 

برگه امضا میشود

من، اولین نفر. . .خواهر و برادرم 

چند ساعتی زمان مانده تا دکتر ت برسد و جراحی شروع شود، همه این مدت را کنار تختش دستمال نمدار روی تنش می گذاریم تا تب کنترل شود

میآیم پاهایش را زیارت کنم، مانعم شدند که چیزی نیست و برمیگردد. انگار ترسشان می‌گرفت از زیارت پاها 

من اما کیسه همه چیز را به تنم مالیده ام، از وقتی در نهایت بلاهت وقتی میتوانستم از مادرم خداحافظی کنم، امید بافتم و خداحافظی نکردم، خوب میدانم همه فرصت ها غنیمت است و همه لحظه های این چنینی میتواند دیگر هیچ وقت پیش نیاید

حتا مجال خداحافظی

پدر در اتاق عمل که بود، یک سال انتظار کشیدیم. تا گفتند عمل خوبی بوده

دکتر ت  پزشک هازقی هم هست میگوید تا دو ساعت دیگر رنگ و رویش باز میشود و رنگ زرد از بین میرود

تکه های بزرگ سنگ صفرا را داده دستمان و ما یک طوری انگار سیم آخر کشف و خنثای بمب را پیدا کرده باشیم شادیم که عامل بیماری تشخیص داده شده و لابد بعدش همه چیز خوب میشود

بابا رفته ای سی یو ، ملاقات ممنوع

و ما میرویم خانه.بعد از جراحی و رسیدن به خانه فکر می کردم چهآر صبح باشد اما وقتی رسیدیم خانه تازه نیمه شب بود

همه میخوابند

خوشحال و امیدوار

ملاقات چند دقیقه ای آی سی یو، صبح فردا اما دوباره امید ها را ناامید میکند

به هوش آمده اما به هوش نیامده

مثل فرو رفتن در یک خواب عمیق میماند

درصد هوشیاری از دیروز تا حالا چند واحد کاهش پیدا کرده

دیگر به صدا عکس العمل نمیدهد

چشم هایش را هم باز نمیکند

فقط محرک درد دارد که وقتی دردش بیاید پایش عکس العمل میدهد

تا دیروز خواهر با اطمینان میگفت بهتر میشود. میگفت جراحی معجزه میکند

اما بعد از گذشت تقریبا چهل و هشت ساعت از جراحی حالا دیگر می ترسد که آن شکلی بگوید که نترس! خوب میشه... حالا با تبشیر و انذار لب بر می چیند و میگوید ایشالله که خوب میشه

امروز برایش آش نذری پختم، بر خلاف نظر حاج خانوم که می گفت همه چیزش خوب شده به نظرم بدک نبود

تا یک ساعت دیگر دوباره می روم پیشش

جلوی دلم یک دیوار کشیده ام که ترس نیاید. . . 

مغزم فلج میشود وقتی با سر می خورم تو دیوار

بالا سرش می ایستم و هی صدایش میکنم. بابا بابا بابا بیدار شو . . . بیدار شو . . . پرستار ها از آهن ساخته شده اند. این را وقتی هم اتاقی های بابا را میبینم می فهمم

تخت کناری مرد جوانی است که سرطان دارد، سطح هوشیاری اش 3 است، پرستارها می دانند کسی که 3 است رسما باز نمی گردد و میگویند فشار خون ندارد و اکسپار است

تخت روبرویی پیرمرد کشیده ای با استخوان بندی رشت است که بدون دستگاه نفس میکشد اما روزگارش هر آن طوری است که گمان میکنی الان نفس آخر را میکشد

تخت های زیاد دیگری هم هستند که بیمارانی با سر شانه های برهنه روی آنها به خواب رفته اند

امروز صبح که زنگ زدم پرستار گفت چشم هایش را باز کرده اما هنوز سطح هوشیاری اش همان قدر است

دیروز پرستارش گفت دکتر الف نتیجه ی اسکن مغزش را روی مونیتور دیده و گفته مشکلی نیست

و این یعنی امید

امروز روز پدر است، حاج خانوم میگوید بابا منتظر بوده برای روز پدر برایش پیراهن بخرم، هی برایم خاطرات جوانی شان را تعریف میکند

دیروز عصر که حاج خانوم را برده بودم پارک دم در کمی بنشیند لاله آمد، وقتی حرف می زد حس میکردم چقدر با این دنیا فاصله دارم

امروز هم وقتی آقای ق برای پیگیری طراحی کارشان تماس گرفت یک طوری جوابش را دادم که ترسید . چون پش شماره ای که تماس گرفته بود با پیش شماره بیمارستان یکی بود گوشی را که برداشتم گفتم بله؟ چی شده؟!

دیروز هم استکان لب پیشخوان را شکستم

راستش می ترسم

ترس ترس ترس

و نگران