قد همه ی خوشحالی . . .

بر همگان و اضح و مبرهن است که این بنده ی کمترین ، از دیربازان هلاک کودکان و علی الخصوی نوزادان و شیرین زبانی های این جماعت بوده ام آن چونان که تا  سرحدات غش و ضعف و مرگ پیش می رفته  و به نظرم در این دنیا زیباترین قسم لذت جویی و کام گیری همین دنیای کودکانه است و بس!

و اگر حد و مختصات آن را بخواهید، خدمتتان عارضم که بسیار علاقمند بودم که همچون ابوی گرام چهار راس توله پس بیندازیم و دورمان را با ونگ و وونگشان شلوغ نموده و اسم هایشان را هم برگزیده بویدم. اسم هایی همه شان به معنی خوب بود!

لذا با همه ی این محاسبات و شرایط فعلی و کم و کاست های مورد نیاز برای دست یابی به  آن پلن مثالی، آنقدر پیش رفتیم که بدون پروسه ی ازدواج خواهان داشتن طفلی بودیم که کف پایش بشود قوت غالبمان و از سک زدن انگشت هایش روزگارمان بگذرد

علی ای الحال تصمیماتی اخذ شد مبنی بر اینکه غلط های اضافه نکنیم و حرف موقوف نزنیم چون به یقین مقولاتی که در بالا مطرح شد آن قدر از دهن ما اضافی است که گلوگیری برای کسری از ثانیه اش محسوب می شود

خلاصه پس از سیر در همه عوالم فوق خبر بارداری یکی از دوستانم را خواندم

از همان وقت تا حالا کم مانده دستم را روی شکمم بگذارم تا صدای ضربان قلبش را بشنوم . . .

آنقدر هیجان دارم که کم مانده سرجایم بالا و پایین بپرم

و آنقدر خوشحالم که انگار برای خودم این اتفاق افتاده باشد . . .

حالا هی به همه ی جزییات آمدن و بودن و خواستنش فکر میکنم و دلم قنج میزند و رسما دهنم آب می افتد برای بو کردنش

آنقدر که نمی توانم اشتیاقم را برای نوشتن و تصور کردن و خیالش ندید بگیرم

---

پ.ن:

بعد از خواهر توت فرنگی روی خامه این دومین خبر بارداری ای است که در وبلاگ می خوانم. خواندن خبر اولش آدم را میگیرد بعد ته دلت به وبلاگ فحش می دهی که چرا این شکلی؟!!! مثل این که یک ادرس در یک وبلاگ بخوانی و تهش هم پی نوشت زده باشند حالا همین آدرس را همین امشب بیایید چون عروسی مان آنجاست . . .