دو نیمه

تازگی ها فهمیده ام این یک تن واحدی که از آن دم می زینیم زیاد هم در  وحدت و یکصدایی نیست! حس میکنم نیمه ی چپ با نیمه ی راست به صورت محسوسی دارای تفاوت ها و  اختلافات پر رنگ و مشخصی هستند که اگر  متوجهشان باشی میبینی با یک پکیج روبرو هستی!

نیمه ی راست

نیمه ی چپ

نیمه ی سوسول و تنبل و عشوه گر و نمکی و بازیگوش

نیمه ی کاری و سخت کوش و جدی

نیمه راست هیچ وقت از زیورآلات استفاده نمیکند

در ازایش نیمه چپ حق استفاده از انگشتر و  دسبند و ساعت و گاهی خلخال را به خود تخصیص داده

نیمه راست و نیمه چپ هر دو ارایش می کنند اما خط چشم و ریمل روی مژه های و پشت پلک نیمه ی چپ جاندارتر مینشیند و عکس هایی که از نیمه چپ می اندازم شیک تر می شوند

نیمه ی راست می نویسد

نیمه ی چپ تکیه می دهد

نیمه راست انبردست و  گاهی آهن بر را می گیرد و می برد و میساود و  . . .

نیمه جپ گاهی حمایتش می کند و اما اکثر اوقات لم میدهد و تماشا میکند

نیمه راست بیشتر میبیند و شماره ی عینکش بالاتر است

نیمه راست تحملش بیشتر است و  تمحمل وزنت را دارد و باید روی پهلوی راست بخوابی تا به قلبت در نیمه چپ فشار نیاید

ناخن های دست نیمه چپ دیرتر میشکند و همیشه بلند تر و خوش ترکیب تر است

دست راست به سبب کار کردن با فلز و مفتول و گاهی کارد و چاقو اکثر اوقات خط و خش دارد

دست چپ اما کرم مرطوب کننده اش هنوز رویش هست

در نهایت اما یک نکته ی جالب وجود دارد که با وجود این همه تفاوت به شدت هم پوشانی دارند و اصلا به روی هم نمی آورند که مدام یکی بیشتر کار می کند و کدام یکی بیشتر دنبال سوسول بازی خودش است. هر کاری برای هم میکنند را نه اندازه میگیرند و نه ترازو و وزنه دارند برای اندازه زدن و سایز کردن اینکه کدام یکی بیشتر از خودش گذشته و مهربانی کرده.

انگار هر کدامشان آن یکی را به همین صورت که هست پذیرفته باشد و با مختصات و مشخصاتش کنار آمده است و غیر از اینکه خودش باشد انتظاری نمیرود

و در نهایت یک تن واحد میشوند 

یک نتیجه ی فلسفی گرفته ام البتنه از این ماجرا: 

اگر ادم ها هم در نهایت یک تن واحد بودن را در نظر بگیرند کلی همه چیز عوض می شود و لازم نیست هی حرص بخوردند چرا هر کسی این شکلی هست یا نسیت