اولین بار

کار غلط گیری نشریه طول کشده است و ساعت کم کمک به دوازده شب میرسد و کنار مدیر تحریریه با شکم گرسنه نشسته ام به امید اینکه کار زودتر تمام شود و وقت را به شام خوردن نگذرانیم.

میان صفحه بالا و پایین کردن ها و غلط گیری ها صدای شکم گرسنه ام هم می آید که قار و قوری صدا می کند و انگار کن که از شدت خلا رو به اغماست.

بعد از یک چنین وضعیتی یک فقره ساندویچ سوسیس سفارش دادیم و از نیمه شب گذشته که وقت می کنیم تازه به شام برسیم.

ساندویچ تپل و با کمالاتی می نمود، تا وسط هایش کمتر را خورده بودیم که متوجه یک طعم جدید که اندکی شبیه کلم بود شدیم که با توجه به گرسنگی فراوان وقعی ننهاده و به ادامه ی روند گازها پرداختیم.

خلاصه آخر های ساندویچ بود که طعم جدید را شناختیم.

بعله، ساندویچ سوسیس با پیاز جعفری و خیارشور و . . . بود. و من به صراحت اولین باری بود که پیاز خام می خورم.

و نمردم

مادرم راست میگفت که می گفت نمیمری 

D: