یک روز قشنگ

صبح که داشتم می آمدم سرکار زیر باران یک فقره خودروی گذری در عبور از یک چاله ی بسیار عمیق، جد و ابا ما را آن چونان مورد عنایت قرار داد  که هم اکنون کفش هایمان را هم گذاشته ایم خشک شود. بعدش هم سر خط کشی عابر پیاده یکی از این دوستانی که بای دیفالت حق به جانبشان است دستش را گذاشت رو بوق ق ق ق ق و . . . هوا هم که سرد و من هی یخ ترم می شد و نم به لایه های درونی وجودم رسوخ می کرد و کم کمک  لرز میکردم . . .

امدم که یه روز تخیلی رو شروع کنم!

اما...

اول صبحی یکی از خانومای همکار طبقه سوم اومده پیشم، برام یه اردک زرد نارنجی کوچولو آورده که دور گردنش روبان قرمز پاپیون کرده . . . میگه روز دوست داشتن مبارک! می دونید که اکثر تپلا مهربونن. انگار هر چی کپل تر باشی مهربون تر میشوی و دلت گنده تر میشه!

بعدش هم یک همکار نازنین دیگر با یک بشقاب شیرینی رنگ و وارنگ و عجیب غریب از راه میرسد . . . بعدش هم یک لبخند از هوا می آید و می نشید رو لب های من که می دانم تا شب ردش خشک نمی شود  . . .

به آسمان شهر نگاه می کنم، آبی اش از همه ی آبی های فتوشاپ وجد آور تر شده و ابرهایش خیال انگیزتر و پر ابهت تر

شیشه ی پنجره باران خورده و یک کفتر چاهی نم زده که  زیر نور کم جان و طلایی خورشید پر و بالش را خشک میکند . . .

نوک انشگت های پاهایم کم کمک دارد گرم می شوند

قلمه های شمعدانی ای که روی میزم درون قوری لب پریده گذاشته ام تا ریشه کنند، یک صدا فریاد می گویند برای خوشبخت بودن همین ها کافیست . . .

برای شکر کردن . . .