دنیای ما

راستش امروز آمده بودم از اسپشیال  های شخصی و پرنده ی کوچولوی خوشبختی ام بنویسم. بنویسم روی بخاری عدسی پخته ام و کاناپه ی بزرگم را جلوی بخاری گذاشته ام و هی فیلم میبینم و هی عدسی گرم و تندم را توی ماگ بزرگی میریزم و هورت می کشم و پتوی مسافری چهارخونه ی سبزم را تا زیر گلو میکشم بالا و همانجا پای لب تاب خوابم می برد و نیمه شب که از خواب میپرم نور دلنشینی از شعله ی بخاری فضا را روشن کرده و . . . 

اما خوب حالم از خودم بد می شود اگر به این چیزها پر و بال بدهم و یک پست مفصل بنویسم از حس های کوچک و گذرایی که دلم را گاهی اوقات خوش می کنند، وقتی می بینم دخترک بیست و سه ساله ی هندی که در اثر تجاوز شش مرد و و بیرون کشیدن روده هایش توسط یک میله ی آهنی و رفتار وحشاینه و غیر انسانی که شرف حیوان زیر سوال میرود اگر بگویم حیوانیت محض! جان سپرد و مجری محترم تلویزیون جمهوری اسلامی ایران میگوید «بدپوششی تجاوز دختران به آرامش روانی مردان است!» و هیچ کس هم دم بر نمی آورد که کجای پوشش یک زن هر چقدر هم غیر متعارف و دون  شعن انسانی باشد به یک مرد اجازه می دهد تجاوز کند؟

دلم می گیرد

خیلی دلم می گیرد که میبینم در آسیب شناسی های خاله خان باجی گرانه و آسیب شناسانه ی دو زاری ریشه ی تمام این هنجار شکنی ها را در رفتار و پوشش زنان کشف می کنند و لاغیر!

و شک ندارم در این وبلاگ و در خوانندگان اینجا هم هستند کسانی که به این نگرش لایک می دهند که یعنی کرم از خود درخته!!!

بعد فکر می کنم که زن ها باید در جهانی دیگر در دنیایی زنانه زندگی کنند تا نه هر طور که دلشان بخواهد فقط آن شکلی که کمی راحت باشند نفس بکشند و لباس بپوشند و نوک تیز هیچ پیکانی مانتوی سر زانویشان را نشان بی عفتی و چراغ چشمک زن بیا بیا بپندارند.

دختر بیست و سه ساله جان سپرد و حداقلش این است که شاد باشیم از موج اعتراض و بازخورد وسیع این فاجعه و برخورد شدید با عاملین فاجعه اندکی از حجم غم و اندوه رخدادش را می کاهد که متاسفانه ما همین قدرش را هم در موارد مشابه در موج بازخوردی مردممان ندیدیم . . .