رستگاری

بعد از مدتی بالغ بر پانزده سال دوست صمیمیم را در یک شبکه اجتماعی پیدا میکنم. پیجش پر است  از عکس های دو نفره و بعدتر عکس نوزادی که کم کمک بزرگ شده بود و الان دست کم دو سه سالی دارد، با همان نگاه شیطنت بار مادرش و همان حس و حال . . .

به خودم نگاه میکنم و یهو یه حس بدی بهم دست میده، انگار خجالت کشیده باشم، یا انگار تجدیدی شهرویور ام و رفوزه شدن آینده ی محتومم است . . . انگار عقب افتاده ام و همه هم کلاسیا و هم دورهای هام رفتن و ازم رد شدن و وارد کلاس بعدی شدن . . .

میدونی

اگه هدف ازدواج باشه

من پنج شیش سال عقبم

اگه هدف بچه دار شدن باشه

من دو سه سال عقبم 

اگه هدف خونه خریدن باشه من فقط باید برم جلو و بوق بزنم 

اما دست آخر دلم گرم است که اعتقاد دارم هیچ کدام از این ها نه هدف است و نه اندازه اش قد هدف بودن هست حتا که بشود مثالش زد، این ها شاید نخود و کشمش های تو جیبت باشند وقتی که می خواهی به سوی هدفت حرکت کتی !

شاید بازیچه و نمک های روزگار باشند وقتی قرار است خودت به بته ی آزمایش در بیایی 

شاید بازیچه هایی برای خالی نبودن عزیضه که گاهی به اشتباه اصل ماجرا قلمداد می شوند

من عقب نیستم

هیچ کدام از این کارها برای زندگی کردن و درست زنده ماندن نه لازم است و نه واجب و نه ضروری

من سیر میکنم و به سمت خوب بودن و خوب شدن حرکت می کنم  

اگر لبخند زدن برایم آسان باشد 

اگر مهربان باشم

اگر پول خورد، دغدغه ام باشد تا از بچه های سر چهارراه نزدیک خانه دستمال کاغذی بخرم بیشتر حس رستگاری میکنم تا حسرت خوردن به چیزهایی که در روزگارم جاری نیست و از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان دلم می خواست که باشد

اینا چیزاییه که نداشته باشم خیلی بیشتر احساس عقب افتادن و باختن میکنم . .