پیاز

هنوز هم پیاز خام نمی خورم و اگر ردش را بگیرم که هست کلا بیخیال خوردن میشوم. 

توی غذا اما اگر از هوش رفته باشد و قرچ قرچ صدا نکند مشکلی ندارم حتی اگر درسته هم باشد.

بچه که بودم اما حساسیت پیازی ام خیلی جدی تر از حرف ها بود.

پیازهای سرخ شده ی لای گوشت مایه ی ماکارونی هم باید اندازه ای بودند که پیاز بودنشان به چشم نیاید، چه قهر ها و اعتصاب ها و گرسنه ماندن ها که نکشیدم تا نهضت پیاز ریز ریز ریز در خانه را، توسط مادر اجرایی کنم.

سرانجام پس از پیگیری و ممارست های پی در پی شاهد عدم روئت هر گونه پیاز بزرگتر از نخود در هر غذایی بودم اعم از خورشت و انواع سوپ و سالاد و . . . 

پریروز ها خوراک سبزیجات پختم آن هم با متد چینی. وقتی داشتم از گنده گنده خورد کردن پیاز ها در روغن داغ لذت می بردم یادم آمد مادرم را چه طوری مجبور میکردم پیاز را با انواع دستگاه های خورد کن ریز ریز ریز کند . . .

بقیه ی پیازها را یواشکی خورد کردم و با خودم اگر بود الان حتما میگفت بالاخره  . . .