عصر نوزایی

از زیبایی های زندگی که یکی این است که قابل پیش بینی نیست و هیچ نمی دانی ته هر کوچه به کجا میرود و از کجاها سر در می آوری! و این غیرقابل پیش بودن در هر شرایطی دلیل خوبی برای ادامه زندگی ست.

هر کدام از ما برنامه ریزی های مفصلی برای روزهای اخیر اسفند ماه داشتیم. یکی داشت عروسی می گرفت، یکی تولد ، جراحی قلب،  پایان نامه و نمایشگاه و  ایونت و هزار تا چیز دیگر که همه با هم ناگهان در یک لحظه فریز شدند و  حاشیه ی ماجرایی شدند که خبر اول همه جا شد.

ویروس کرونا از چیزی که فکر می کنیم وحشی تر است و هر آن ممکن است شما هم آلوده شوید.

اولین برخورد با کرونا چیزی غیر از ترس نمی تواند باشد چون علارغم تحریف گسترده اخبار دقیق شیوع آن در سطح کشور باز هم نگران کننده است  اما ترس باید در دل آدم ته نشین بشود تا بار بدهد، باید در یک استحاله بدل به آگاهی شود و آگاهی یک سلاح است و نتیجه اش رویین تنی ماست.

باید از ترس گذر کنیم و آگاهانه آن را کنترل کنیم و به آگاهی برسیم !

به گمان من درس این مرحله از زندگی روحیه ی جمعی است. متاسفانه آنقدر جناح بندی و پاره پاره ایم که دوباره بدل شدن به پیکری واحد کار سختی به نظر می رسد. 

کرونا ویروس آمده تا ما اتحاد و دست به دست هم دادن را زندگی کنیم و روح جمعی مان را بازیابیم تا غول این مرحله را شکست بدهیم و پیروز این میدان شویم.

به قول نیچه که می گوید هر چیز که ما را نکشد قوی ترمان می کند. ما هم این بزنگاه بزرگ را پشت سر خواهیم گذاشت و با گذر از آن آدم های آگاه تری خواهیم بود.

شاید گذر از این بزنگاه است که شاید باعث شود دیگر زنی  که می گفت دلش شکسته تا در این شرایط در حرم نماز جماعت برگزار نشود یا کسانی که با چهارقول دنبال رفع و رجوع این بساط بودند را پشت سر بگذاریم و وارد عصر نوزایی (رنسانی) شویم . . . شاید این گذر ما  را زا قرون وسطی کوچاند! 

نمیدانم؟!

اما می دانم  که باید مجهز به آگاهی  باشیم و متحد شویم . . .