مختصر نوشت

1- دلم می خواهد یک پست بسیار مفصل بنویسم و شرح همه ی آنچه این روزها اتفاق افتاده و جریان دارد را بگویم و مثل برگه های آرشیوی بگذارمشان لای زوم کن و نگهشتن دارم . اما یا فرصت نوشتن نیست و یا انس و الفتی که انگشتانم را با دکمه های کیبرد به وصال هم برساند . . . این است که دارم می نویسم ار چه که در حد تیتر باشد و اگر چه که نصفه . . . قطره قطره جریان داشته باشد بهتر است تا بند بیاید چون یک روز بالاخره جاری می شود

2- یک ماه شده است که از شرکت قبلی کنده ام و آمده ام جای جدید! جای جدبد با آدم های تازه و فضاهای ذهنی و تجسمی جدیدی که مثل یک برگ جدید از دفتر می ماند. وقتی که صفحه ی قبلی را سیر خط خطی کرده ای و حالا دلت یک ورقه ی سفید و تازه می خواهد 

یا هنوز نقصان و کمبود ها به چشم من نیامده است و یا به واقعع دفتر جدید همین قدر جو پویا و فعالی دارد. کم و کاستی های عادی اش البته از نظرم گذشته اما فعال بودن و زنده بودن شرکت فعلا بزرگ ترین وزنه ای است که در نگاهم به هر چیز دیگری می چربد.

برای تغییر جو  خودم را به در و دیوار کوبیده ام تا مجوز خریدن چند گلدان برای واحد را بگیرم و بعدش ساعت دیواری و بعدش یک تخته و بعد ترش چیزهای دیگری که اتاق بیست و چند متری بر اتوبان چمران را بیشتر  و بیشتر شبیه آتلیه ی گرافیک شرکت فولان کند!

3-از آنجا که همیشه آبدارچی های شرکت به نظرم آدم های جذابی هستند حیفم آمد از کریم چیزی ننویسم. مرد چهل و چند ساله ی بوری که لهجه ی ترکی اش از هر چیز دیگری غالبتر است! کریم بوی قدیم ها را می دهد و چیزهایی را یاد آدم می آورد که خیلی وقت است فراموشم شده بود

از این برکات یکی پلاستیک نان خشکی است، هیچ وقت هیچ اندازه ای نان به سطل زباله ریخته نمی شود! نان برکت است!!!  ریختنش تو سطل زباله گناهی است که از نگاه کریم بخشودنی نیست!

چای باید در لیوان شیشه ای خورده شود! رنگ چای را باید دید و ماگ های بزرگ و رنگارنگ هیچ نقشی در سینی چای آقا کریم ندارند چون نصف هویت چای را می دزدند . . .

4- فراگیر پیام نور ثبت نام کرده ام و به نیت خواندن ارشد در کلاس های جمعه اش شرکت می کنم و خوب می دانم باید در رقابتی فشرده بین چند صد نفر برای اشغال کمتر از چهل صندلی رقابت کنم! ارشد پژوهش هنر تنها رشته است که به رشته ی کارشناسی من مربوط است!

البته که کنکوری است بس ناکارآمد و مضحک که باید تا سر حد تهوع تاریخ ادبیات ایران بخوانی و زبان انگلیسی و فلسفه ی هنر اسلامی که همه شان چییزهایی  هستند که فقط باید حفظ شوند! برای هر فصل باید اسم هزار تا آدم و کلید واژه را از بر کنی و خوب می دانم چقدر خنده دار است برای گرفتن مدرک کارشناسی ارشد، آن هم هنر باید مسیری تا این حد نامربوط را طی کرد!

مسیری نامریوط و به غایت ناهموار

کنکور پیام نور اردیبهشت ماه است و از حالا تا اوایل اردیبهشت مهلت دارد تا منابع را تا حد جویدن ببلعم! چون به جد تصمیم دارم که مدرک ارشدم را بگیرم!

5- دلم گرفته بود، با مونا و خواهن رفتم بهشت زهرا! نمیدانم چه طور می شود که پایت پیش تر می رود برای رفتن سر خاکی که سرد و خاموش است تا خانه ای که روی خوش را باید در آن گدایی کرد

6- یک خانوم هنر دوستی که قبلا کارهای بازار یابی میکرده و از قضا خیلی هم در آن موفق بوده و حالا تصمیم دارد که کار و کسب خودش را راه بیندازد وبلاگ نقاشی هایم را پیدا کرده و آمده پیشنهاد داده تا همکاری کنیم. من هم از خدا خواسته قبول کردم. دختر خوب و مهربانی است و به خاطر تولد فرزندیش کارش را ول کرده. شماره اش را برای سفارش دادن در فیس بوک و وبلاگ با شرط تا چهار بعدظهر گذاشته ام و حالا با یک رویکرد جدید دارد بازاریابی میکند تا کارها را با قیمت واقعی بفروشد. از آنجا که خودش دستی در طراحی شال ها دارد و از کم و کیف کار خبر دارد برای شال ها قیمت بالاتری را پیشنهاد داده و من هم موافقت کردم.

کلی هم دعوایم کرده که چرا کارها را با این قیمت گذاشته ام و هزار تا مثال زده تا توجیه شوم و کار را کمپلت واگذار کنم به خودش و همان طور که دوست دارم یک گوشه بنشینم و نقاشی ام را بکنم و او کار فروش را بر عهده بگیرد. جالب اینجاست که درصدی که می خواهد از فروش هر شال برای من واریز کند بیشتر از چیزی است که تا حالا خودم برای شال ها قیمت گذاشته بودم! این در حالی است که خودش هم سود خودش را می برد! اینم کار تازه که عاشقشم!

7- بعد از مدت ها نشستم این گوشه و مفتول پیچاندم و حجم های انسان واره و ایستا ساختم که هر بار نگاهم  با نگاهشان تلاقی می کند کیف میکنم و جد میکنم بروم و یک بند مفتول شماره ی چهار دیگر بخرم و بقیه ی دوستانشان را هم بیاورم کنارشان . . .دوستانی که به وضوح و روشنی می بینم که باید کنارم باشند

8- اگر چه که به ظاهر زمستان است اما بسیاری از این روزهای بوی بهار و پرتقال و دود به مشام می آید که هیچ با دی ورمستان و ما فیها همخوانی ندارد . . . و من دلم آدم برفی می خواهد

9- رف پنجره را پر کرده ام از کاکتوس های کوچک با برگ های گوشتی و تپل که در گلدان های رنگ به رنگ کنار هم جا خوش کرده اند و مثل شبنم می درخشند و چشم هایم را نوازش می کنند و زیاد می شود که بی هوا می بینم کنارشان ایشتاده ام و دارم تماشایشان می کنم 

گلدان های کوچک و گل های بند انشگتی که همدیگر را سفت در بر گرفته اند و یک گوشه آرام نشته اند و دیگر مثل حرف های نیمه کاره معلق نمانده اند

10 -از شاهکارهای جدید چیله و دوقلو و روژینایمان نمی نویسم که اگر بخواهم شرحشان بدهم خوذش می شود مثنوی هفت من بس که کرامات از خودشان بروز می دهند!

11- عاشق بافت چوب و درختم. بیشتر از آن عاشق اینم که کنده های چوبی به هر بهانه ای گوشه گوشه ی خانه ام باشند. با کاربری ها که شخصا برایشان تعریف میکنم!

 کنار جاکفشی برای جایی که رویش بنشینی و کفشت را  پا کنی، کنار گلدان ها برای تبدیل شدن به پایه ی گلدان و پای اوپن برای نشستن . . .

حالا پریروز ها ا امدادات غیبی و همکاری خواهن توانستم دو فقره کنده ی تازه تصاحب کنم، قصه اش خیلی مفصل است اما یادآوری اش شیرین است . . .