شلوغ پلوغی ته سال

دارد عید میشود و وقت ندارم برای اینکه منتظرش شوم! لحظه ها را بشمارم تا بیاید.

دقیقا این روزها را باید انتظار کشید و تمرکز کرد تا فکرت را خالی کنی و خانه ی مغزت را بتکانی و همه چیز را تر و تمیز و خالی کنی تا جنس جدید بیاید جایش (تازه فقط قکر ها! خانه تکانی پیشکش)

اما نمیشود

مهلت نمیشود

سر کار

کلاس

کار پروژه ای نشریه ی عرزشی

بعد پروژه ی همایش محیط زیست 

بعد اگر وقت بشود پیش فاکتور برای کارهای انجام شده تا کنون برای نشریه را بنویسم

بعد گزارش تصویری از کتابی که چاپ شده اما چون لحظه نود فایلش پریده و دوباره باید از اول کار کنم

بعد پایم اگر به خانه برسد  . . .

خانه را که عیب ندارد مرتب نباشد

ظرف ها را اگر بشورم

عمرا اگر دست به گاز بزنم، نه اصلا حتا بتوانم روشنش کنم 

چیزکی باشد برای خوردن 

لباس های شسته را که روی بند کنار بخاری زاغ سیاه مرا چوب می زنند تا بروم جمعشان کنم بیخیال می شوم و باز هم منتظر میگذارمشان

سی دی های زبان نسیم را که هنوز نصب نکرده ام که بخواهم شروع کنم

دلم قنج می رود برای بریدن ورق برنج و لحیم کاری و نگین چشباندن روی انگشترهایی که با دم باریک و قیچی آهنبر درست می کنم اما هی هی وقت نمی شود بروم طرفشان

شرح کارهای فردا را که ردیف کنم و در دفتر یاداشتم بنویسم

اوه

یادم رفت تماس بگیرم و حال و احوال حاج آقا را بپرسم

مسواکم را زده و نزده

یازده و نیم که رد بشود

هفت آسمان را خواب دیده ام

جالب ترش اینجاست چون نمی توانم تمرکز کنم حتا اگر این وسط مسط ها یک وقتی هم گیر بیاورم به اتینا می گذرد و رسما حرامش می کنم بدون رسیدن به هیچ کدام از کارهایی که دلم خیلی می خواهد و دست آخر میبینم دارم دور خودم میچرخم

اصلا یک جورهایی حولم

انگار دیرم شده

انگار سرویس مدرسه می خواهد حرکت کند و برود و من تازه دارم وسایلم را جمع می کنم

وای اگر جا بمانم

روزهای ته اسفند است و من هیچ آمادگی شروع بهار را ندارم. 

نمی شود یکم بیشتر طول بکشد؟

مثلا الان بهمن باشد؟

میترسم از آن سال هایی بشود که انگار آدم از وسطش شروع کرده

---

پ.ن:

راستی هنوز وقت دارم سبزه سبز کنم؟