تخته سیاه

آخرین بیرق هم می افتد، مثل آخرین سرباز

امید آخر، گام اخر . . .

غرورت هم له می شود

له و لورده 

بر بالینش مینشینی و جان کندنش را نظاره میکنی

سرباز اولت را آسان داده ای

دومی را کمی سخت 

سومی را دلت نمی آید

در این لشکر بی رمق 

نفرات را راحت به کشتن نمی دهی

اینک این آخرین برگ، آخرین نفر، آخرین چیزی که برایت مانده است و همه ی بود و نبودت را برای حفظ کردنش از تیغ گذرانده ای پیش چشمت سر می برند  . . .

تو می مانی و خودت

بی همه چیز و هیچ چیز

گوسفند وار سر بریده اند غرورت را هم 

حتا

مثل میوه ی ته صندوق که زیر فشار انبوه، له و لورده شده و نفسش بند امده است 

روزهایی که از پی هم میگذرند، مثل باری است که هر روز و هر روز روی سرت ریخته می شود 

و هر روز سخت تر می شود 

حباب های اکسیژن سیال را دانه دانه می بلعی تا نفست نگیرد اما این هوا الوده است، مسموم است، این اسمان جانت را می گیرد و تو در مضحک ترین حالت ممکن، یک ماسک سفید به بینی ات زده ای و نمی دانی این فضا . . . این دنیا . . .  بزرگ تر از تو را له میکند

لای چرخ گوشت بی مسئولیتی و لا ابالی گری و خیانت و بی شرفی و نفاق

سرت را روی آسفالت سرد اتوبان بگذار و به صدای چرخش چرخ های تریلر های سیصد میلیاردی گوش بسپار

اینجا رقم ها درشت است، حرف از یک و دو نیست . . . ده ها تن جان سپردند و رفتند و زیر خاک آرمیدند

ده ها گلبرگ نازک جان لطیف که جانت را میدهی برای یک لحظه ی لبخندی روی لب های شیرینشان

این آسمان کثیف و خون بار است

من هم له شدم

زیر بار مسئولیت زنده ماندن

زنده گی

که در این روزها با نزخ دلار و یورو و سکه و طلا در حال افزایش و  تورم مضاعف است

فاضلاب جاری می شود در روزهایمان،  به جای حلاوت اکسیژن ناب

و همین طور بالا می رود تا به لب و دهانمان میرسد

لب هایم را بسته ام

گنگ

و حالا تا آنجا بالا می اید که راه نفسم را بگیرد

گلبرگ های پر پر

یاس های سفید و خون چکان

آن دخترکان روی تخته سیاه نوشته شدند

ما مشق شبیم

مشق شب هر کداممام یک صفحه مردن است

یک صفحه مرگ

یک صفحه سوختن