شرف

یک روز می رسد که چرخ میزنی می بینی این هیبت ملعون و منفور کیست که اسم و عنوان و هویتش عین مال توست . . . منفعت طلب و بی شرف و کم حوصله و زودرنج و  بی طاقت و نامرد و بی معرفت و زیاده خواه و راحت طلب و کم کار و  . . . و خیلی چیزهای گند دیگر هم هست.

آن روز خیلی روز بدی است

روزی که ادم از خودش بدش می آید

که فروخته، شرافت را در ازای ارامش

آزادگی اش را به منفعت طلبی

سختش را به سهل

دور و دیرش را به نزدیک بی زخمت

میانبر زده از راه های پر از مشقت تا برسد به جوی شیرین شهد روان آرامش

ان روز عق میزنی از بوی خودت

من این روزها بو میدهم

بوی گند

بوی خون گندیده و چرک و عرق و لباس چند روز مانده

به خود می آیم و میبینم هیچ خبری نیست از آن همه باید و نباید و چرا و چگونه، دیدم شده ام له و لورده و فقط دلم می خواهد ارامش داشته باشم، به هر قیمتی . . .

لای پنجره را می بندم

اگر از آن سوی دیوار صدای زجه بیاید

سرم را میچرخانم

اگر جلو چشمم دستی دراز باشد

چشم هایم را می بندم 

اگر پیش چشمم حقی ناحق شود

رد می شوم

دیگر سرم درد نمی کند که وسط قائله باشم و تا آخرین نفسم سیخ شوم و بروم تو چشم ان که نامردی کرده

سر شده ام از بس هیچ کاری نکرده ام

نخ نما شده از بس که گفته ام که زیاد است، پر شده . . . اگر پر شده درست نکردنش هم همان قدر زیاد شده لابد

همه چیز را استپ می کنم

پاوز

صبر کن ببینم

چه مرگم شده؟

چرا این شکلی شد یهو ؟

آژیر قرمز را بزن!

جعبه ی کمک های اولیه کجاست؟

دارد جان می دهد . . .

دارد می میرد . . .

نفسش بند آمده و سینه اش به زور بالا و پایین می رود

رنگش سیاه شده

دارد می میرد

نجاتش می دهم

یعنی سعی می کنم که زنده بماند

چیزی که اگر زنده نباشد دیگر زندگی، انسانی نیست . . .