بابا آمده بخش
هوشیار است
چند تا زخم بستر پشت کمر و پهلویش سبز شده که به شده آزارش می دهد
اما همین که از آی سی یو مرخص شده یعنی خیلی اوضاع بهتر است
به خاطر این بیست و پنج شش روز اقامت اجباری دایره ی فعالیت و حرکاتش محدود شده و منتظریم با کمک فیزیوتراپی اوضاع بهتر بشود . . .
خودش البته کلافه و عصبی و معترض است و مدام از دنبال سیگار می گردد
مثل بچه ای می ماند که به دنیا آمده و حالا ماندن در تخت برایش عذاب آور است
از عصاره ی گوشت به سوپ رسیده و حالا کم کمک می تواند غیر از پوره چیز های دیگر را هم بخورد
خوب راستش حس میکنم همچنان اوضاع وخیم است منتها یک شکل دیگر
البته شرایط همچنان پایدار نیست و هی آن و آف می شود
پست سرگیجه آوری است اما حال من هم همین طوری است! یک شکل گم و گور و خواب زده
بستری همچنان در آی سی یو
عفونت ریه
از کار افتادن یکی از ریه ها و کاهش حجم آن یکی
تغذیه ی گاواشی (غذا از راه لوله ی عبور داده شده از راه بینی وارد معده میشود)
تنفش آن تیوب (شرایطی که کل فرآیند تنفس از طریق دستگاه انجام می شود)
سطح پایین هوشیاری و مصرف داروهای خواب آور به خاطر اتصال به دستگاه
تب
اتصال مجدد سرم و مصرف آنتی بیوتیک
حال بابا از روزی که من گردن شکسته پست شکرانه را نوشتم رو به وخامت رفته و من می ترسم که بنویسم.. .
مشت هایم را گره کرده ام و اینجا محکم ایستاده ام
هر روز دو نوبت برایش مایعی که عصاره سوپ است را می برم، تازه باشد بهتر است
و تو دلم امید دارم که خوب می شود
چون . . .
چون بذر ریحان سبز شده اند
چون بچه ماهی به دنیا آمده اند
چون نهال های ترد نعنا سبز شده اند
شادی را تا پیش از این، این چنین در این حجم و وسعت و با.کیفیتی چنین محضوظ نچشیده بودم
ناگاه حجم ناهمواری که روی تخت افتاده بود و به اطراف عکس العملی نداشت، بدل شد به پدر
بدل شد به چشم هایی که میبیند و گوش هایی که می شنود
و حتا لب های که میتواند ببوسد
تمام تنم به لرزه میافتد از یادآوری اش
دیروز نهایت عکس العمل باز کردن چشم بود اما امروز خواهر میگفت جویده جویده سراغم را گرفته
یک حالی دارم... مثل کسی که معجزه ای را به چشم دیده باشد
مثل کسی که باز بستاند همه دارایی به تاراج رفته اش را از حرامیان
از امروز از ناشتایی درآمده و میتواند مایعات بخورد، برایش پوره سیب درست کرده ام با حریره ی سوپ و آب هویج
دلم میخواست مثل یک قالب یخ تکه ای از جانم را هم بیندازم داخل میکسر تا غذایش مقوی تر بشود...
خوابم نمیبرد
تا به حال این حجم شادی را در قلبم تجربه نکرده ام
نمیدانم چه شد
نمیدانم به استجابت دعای کدام قلبی ، شیشه ی عمر ش نشکاندی...را وقتی که روی سنگ افتاده بود
خوابم نمیبرد
از شعف و شور
و هنوز هم باورم نمیشود آنچه امروز دیده ام را و هی دوباره تکرارش میکنم تا دوباره غرقه اش بشوم
خدایا شکر
خدایا هزاران بار شکر
هزار بار شکر
پزشکانش قول داده اند تا چند روز دیگر از آی سی یو وارد بخش میشود
آن قلب های روان که آب رفته را به کاسه برگرداندند... خدا نصیبتان شود الهی...
حال بابا بهتر است
هنوز ندیده امش اما خواهر میگوید بریده بریده کلمه هایی نامفهومی می گوید که لای یکی از آن ها اسم من هم بوده . . .
پروانه کجاست؟
پ.ن:
کامنتا رو بی پاسخ تایید می کنم و امیدوارم ناراحت نشید. همه کامنتا رو خوندم و چند بار خوندم و ار لطف و همراهی تون ممنون
پنج شنبه برگه ی رضایت نامه را آوردند... صفرا سنگ دارد و عفونی شده و باید برداشته شود، کد آسب دیده و فتخ ناف که پانزده سال پیش جراحی شده بود دوباره باید ترمیم شود.
دکتر ت تشخیص جراحی داده و گفته به صلاح بیمار است جراحی شود و در صورتی که جراحی انجام نشود روند بهبود رو به افول می رود
تازه بعد از چند روز چشم باز کرده و چند ثانیه نگاهمان میکند
برگه رضایت برای هر جراحی ای امضا می شود اما وقتی تو صفحه درشت نوشته اند، احتمال فوت....
برگه امضا میشود
من، اولین نفر. . .خواهر و برادرم
چند ساعتی زمان مانده تا دکتر ت برسد و جراحی شروع شود، همه این مدت را کنار تختش دستمال نمدار روی تنش می گذاریم تا تب کنترل شود
میآیم پاهایش را زیارت کنم، مانعم شدند که چیزی نیست و برمیگردد. انگار ترسشان میگرفت از زیارت پاها
من اما کیسه همه چیز را به تنم مالیده ام، از وقتی در نهایت بلاهت وقتی میتوانستم از مادرم خداحافظی کنم، امید بافتم و خداحافظی نکردم، خوب میدانم همه فرصت ها غنیمت است و همه لحظه های این چنینی میتواند دیگر هیچ وقت پیش نیاید
حتا مجال خداحافظی
پدر در اتاق عمل که بود، یک سال انتظار کشیدیم. تا گفتند عمل خوبی بوده
دکتر ت پزشک هازقی هم هست میگوید تا دو ساعت دیگر رنگ و رویش باز میشود و رنگ زرد از بین میرود
تکه های بزرگ سنگ صفرا را داده دستمان و ما یک طوری انگار سیم آخر کشف و خنثای بمب را پیدا کرده باشیم شادیم که عامل بیماری تشخیص داده شده و لابد بعدش همه چیز خوب میشود
بابا رفته ای سی یو ، ملاقات ممنوع
و ما میرویم خانه.بعد از جراحی و رسیدن به خانه فکر می کردم چهآر صبح باشد اما وقتی رسیدیم خانه تازه نیمه شب بود
همه میخوابند
خوشحال و امیدوار
ملاقات چند دقیقه ای آی سی یو، صبح فردا اما دوباره امید ها را ناامید میکند
به هوش آمده اما به هوش نیامده
مثل فرو رفتن در یک خواب عمیق میماند
درصد هوشیاری از دیروز تا حالا چند واحد کاهش پیدا کرده
دیگر به صدا عکس العمل نمیدهد
چشم هایش را هم باز نمیکند
فقط محرک درد دارد که وقتی دردش بیاید پایش عکس العمل میدهد
تا دیروز خواهر با اطمینان میگفت بهتر میشود. میگفت جراحی معجزه میکند
اما بعد از گذشت تقریبا چهل و هشت ساعت از جراحی حالا دیگر می ترسد که آن شکلی بگوید که نترس! خوب میشه... حالا با تبشیر و انذار لب بر می چیند و میگوید ایشالله که خوب میشه
امروز برایش آش نذری پختم، بر خلاف نظر حاج خانوم که می گفت همه چیزش خوب شده به نظرم بدک نبود
تا یک ساعت دیگر دوباره می روم پیشش
جلوی دلم یک دیوار کشیده ام که ترس نیاید. . .
مغزم فلج میشود وقتی با سر می خورم تو دیوار
بالا سرش می ایستم و هی صدایش میکنم. بابا بابا بابا بیدار شو . . . بیدار شو . . . پرستار ها از آهن ساخته شده اند. این را وقتی هم اتاقی های بابا را میبینم می فهمم
تخت کناری مرد جوانی است که سرطان دارد، سطح هوشیاری اش 3 است، پرستارها می دانند کسی که 3 است رسما باز نمی گردد و میگویند فشار خون ندارد و اکسپار است
تخت روبرویی پیرمرد کشیده ای با استخوان بندی رشت است که بدون دستگاه نفس میکشد اما روزگارش هر آن طوری است که گمان میکنی الان نفس آخر را میکشد
تخت های زیاد دیگری هم هستند که بیمارانی با سر شانه های برهنه روی آنها به خواب رفته اند
امروز صبح که زنگ زدم پرستار گفت چشم هایش را باز کرده اما هنوز سطح هوشیاری اش همان قدر است
دیروز پرستارش گفت دکتر الف نتیجه ی اسکن مغزش را روی مونیتور دیده و گفته مشکلی نیست
و این یعنی امید
امروز روز پدر است، حاج خانوم میگوید بابا منتظر بوده برای روز پدر برایش پیراهن بخرم، هی برایم خاطرات جوانی شان را تعریف میکند
دیروز عصر که حاج خانوم را برده بودم پارک دم در کمی بنشیند لاله آمد، وقتی حرف می زد حس میکردم چقدر با این دنیا فاصله دارم
امروز هم وقتی آقای ق برای پیگیری طراحی کارشان تماس گرفت یک طوری جوابش را دادم که ترسید . چون پش شماره ای که تماس گرفته بود با پیش شماره بیمارستان یکی بود گوشی را که برداشتم گفتم بله؟ چی شده؟!
دیروز هم استکان لب پیشخوان را شکستم
راستش می ترسم
ترس ترس ترس
و نگران
حالم بد است و نوشتن این پست حالم را بدتر که نکند بهتر نمی کند، مثل چنگ انداختن به هر چیزی که دم دستت بیاید شده ام.
پریشب ها پدرم با اورژانس و در شرایط ریکاوری از الموت به بیمارستان بوعلی قزوین منتقل شده
صبح با خواهر روانه قزوین می شوم و همه اتوبان را با 140 تا میروم تا برسم به بیمارستان.فضا خاکستری و مریض است و از بس شلوغ است پذیرش نمی کنند
1- پریشب به سبب پاره ای مسائل که در فرصت مقتضی شرحش را خواهم نوشت با کلیدی که کلید سازی از روی نسخه اصلی کلید خانه ساخته بود در را باز کردم. در واقع باز نکردم و قصد باز کردنش را داشتم، بار اولی بود که کلید را در دست می گرفتم و تا حالا استفاده اش نکرده بودم و چون قفل خانه از نسخه های خیلی ژانگولر بود بعید می دانستم در باز شود.
در نه تنها با کلید ساخته شده باز نشد که کلید در قفل گیر کرد و هر چه کردم کلید در نیامد که نیامد و یک لنگه پا نیم ساعت دم در مشغول کلنجار با کلید بودم. آخرش هم آقای همسایه را خبر کردم تا کلید را بیرون بکشد و ماجرا ختم شد.
شب بعد با علم به اینکه نسخه ی مشابه همین کلید که در دست من است در دستان خواهر به سهولت در را باز کرده ، در قفل چرخید و سه ثانیه ای در باز شد!
2- یکی از دوستانم تعریف میکرد پدرش خواسته سوار اتوموبیلش شود و سوییچ را از جیب در آورده و به سهولت قفل ماشین را باز کرده و تا یک جایی هم رفته که فهمیده این اتوموبیل ماشین خودش نیست و پیاده میشود تا پلاک را بررسی کند و یقین حاصل میکند به سبب ظاهر بسیار شبیه دچار اشتباه شده. دوباره که می آید سوار ماشین بشود در باز نمی شود!
3- تا حالا بارها و بارها برایم اتفاق افتاده که خیلی کارها که به نظر همه نشدنی است و واژه ی غیرممکن را برایش استفاده میکنند را انجام داده ام.چون من از اول از نگاه نمی شود! نگاهش نکرده ام.
ایمان!!!
چیز بسیار عجیبی است این واژه!
همان کلمه ای که همه جمله های قصار با این محتوا که سرنوشت ما را انتخاب هایمان مشخص می کند و نه اتفاقات و . . . و بسیاری جمله های مشابه دیگر
ایمان به خدا
به زندگی
به بی تکرار بودنمان
امتحانش کنید
دیدین بعضیا می نالن که وای وای چقدر تلفنم زنگ می خوره؟یا چقدر هی کار پیش میاد؟!
میدونید بدتر از اتفاقی که ازش ناله میکنن چیه؟
این که زنگ نخوره.اینکه کسی کاری به کارشون نداشته باشه
رسما می میرن!
یه نفر تنبل یادش می رفت این عکسارو تو وبلاگ هم بزاره!
و