انتخاب کردن درد دارد

 امروز ویدیوی جدید پخش شد که نشان میداد چند ده نفر پشت درهای حرم حضرت معصومه در قم تجمع کرده اند و با شعار یا حیدر و یا زینب درهای حرم را می شکنند و به زور وارد میشوند.

چند بار ویدیو را با  ناباوری تماشا کردم و عمیقا سعی کردم حس این آدم ها را درک کنم که آنها را چه میشود که در بساطی که تا کنون صدها نفر جان باخته اند در تجمع شرکت می کنند و خواهان باز شدن درهای حرم باشند و اصلا نه تنها تجمع کرده اند که دست پاچه هم شده اند و حالشان بد است و چقدر به هم ریخته اند.

آخر این ها رو دیوار همین حرم یادگاری نوشته اند که در این شرایط و در هر شرایطی نمی توانند شاهد فقدان و نبودن آن باشند. اصلا بدون آن هیچ می شوند!

وقتی دیکر قرار است خودت تنهایی تصمیم بگیری و انتخاب کنی استرس می گیری.

آزادی که از خیلی ها از آن دم می زنند بسیار ترسناک است . چون در یک لحظه بار همه چیز به گردن تو می افتد. تا دیروز  مطیع بودی و حرف شنو اما وقتی حرم بسته می شود باید خودت تنهایی تصمیم بگیری. 

این آدم ها دارند زار می زنند چون باید و نباید و بکن و نکن را دیکته کنید  و بعدش هم راست و دروغ و غلط و درستش پای شما . ما تسلیم بودیم و اطاعت کردیم.

این آدم ها دارند زار می زنند که تو را به هرچیزی که برایتان مقدس است ما را به خودمان وانگذارد

ما بلد نیستیم مسئول خودمان باشیم . . .

این است که وقتی برای شیوع بیماری واگیرداری حرم بسته می شود دست و پایشان می لرزد و حالشان خراب می شود و به هم  می ریزند

بعد با خودم فکر میکنم که مگر زندگی یگانه نیست؟

مگر فرصت مغتنم و تکرار ناپذیر نیست؟

پس چرا این فرصت را خودمان زندگی نمی کنیم و آن را واگذار میکنیم؟

عصر نوزایی

از زیبایی های زندگی که یکی این است که قابل پیش بینی نیست و هیچ نمی دانی ته هر کوچه به کجا میرود و از کجاها سر در می آوری! و این غیرقابل پیش بودن در هر شرایطی دلیل خوبی برای ادامه زندگی ست.

هر کدام از ما برنامه ریزی های مفصلی برای روزهای اخیر اسفند ماه داشتیم. یکی داشت عروسی می گرفت، یکی تولد ، جراحی قلب،  پایان نامه و نمایشگاه و  ایونت و هزار تا چیز دیگر که همه با هم ناگهان در یک لحظه فریز شدند و  حاشیه ی ماجرایی شدند که خبر اول همه جا شد.

ویروس کرونا از چیزی که فکر می کنیم وحشی تر است و هر آن ممکن است شما هم آلوده شوید.

اولین برخورد با کرونا چیزی غیر از ترس نمی تواند باشد چون علارغم تحریف گسترده اخبار دقیق شیوع آن در سطح کشور باز هم نگران کننده است  اما ترس باید در دل آدم ته نشین بشود تا بار بدهد، باید در یک استحاله بدل به آگاهی شود و آگاهی یک سلاح است و نتیجه اش رویین تنی ماست.

باید از ترس گذر کنیم و آگاهانه آن را کنترل کنیم و به آگاهی برسیم !

به گمان من درس این مرحله از زندگی روحیه ی جمعی است. متاسفانه آنقدر جناح بندی و پاره پاره ایم که دوباره بدل شدن به پیکری واحد کار سختی به نظر می رسد. 

کرونا ویروس آمده تا ما اتحاد و دست به دست هم دادن را زندگی کنیم و روح جمعی مان را بازیابیم تا غول این مرحله را شکست بدهیم و پیروز این میدان شویم.

به قول نیچه که می گوید هر چیز که ما را نکشد قوی ترمان می کند. ما هم این بزنگاه بزرگ را پشت سر خواهیم گذاشت و با گذر از آن آدم های آگاه تری خواهیم بود.

شاید گذر از این بزنگاه است که شاید باعث شود دیگر زنی  که می گفت دلش شکسته تا در این شرایط در حرم نماز جماعت برگزار نشود یا کسانی که با چهارقول دنبال رفع و رجوع این بساط بودند را پشت سر بگذاریم و وارد عصر نوزایی (رنسانی) شویم . . . شاید این گذر ما  را زا قرون وسطی کوچاند! 

نمیدانم؟!

اما می دانم  که باید مجهز به آگاهی  باشیم و متحد شویم . . .

قرنطینه خودخواسته

خواستم بگم بیاین مثل یه تجربه ی جدید بهش نگاه کنیم.این یکی دو هفته تو خونه موندن رو می گم.
نه شب رستوران برین نه نمایشگاه نقاشی نه خرید و نه دید و بازدید و دورهمی و ... و تو خونه موندن کار سختی نیست اگه یه عالمه پروژه ی در دست احداث داشته باشین. .
اومدم بگم یکی از این پروژه ها میتونه این باشه
.
هیچ ابزار خاصی هم لازم نداره و با لاک ناخن که تو خونه دارین می تونین روی لوازم خونگی تون رو به خاص ترین لوازم خانگی دنیا تبدیل کنیدکه لنگه ش هیچ جای دنیا نیست!
.
فقط چند رنگ لاک ناخن نیاز هسن!
خلاصه که اول با یه مداد معمولی اتود تون رو روی لباس شویی بکشید و بعد با لاک تکه تکه رنگش کنید.
.
فوت کوزه گری شم اینه که باید رنگ رو تکه تکه و با ضربه ی قلم موی لاک، روش بزارین تا هم کیفیت رنگ خوب بشه هم لاک کش نیاد و بافت خوبی ایجاد بشه.
.
مراقب خودتون باشید و از تجربه ی تو خونه موندن برام بنویسید.
.
دست به جمعی کرونا رو شکست می دیم!

کرونا ویروس

ناکارآمدی و استیصال از در و دیوار سیستم می بارد. 

تنها راهی که رسوایی عقب بیفتد این است که اخبار  دست کاری شود. 

اما این بار این ویروس کوفتی شوخی ندارد. 

همه گفتند هست اما سیستم روی یک پا ایستاد که نه! کرونا وارد ایران نشده! به جای آگاهی دادن و قرنطینه ی اشخاصی که احتمال داشت آلوده باشند به هزار دلیل  از سادگی اش گفتند و وجودش را منکر شدند!

.

مراقب خودمان  باشیم و نیروی مردمی و آگاهی عمومی را گسترش دهیم چون غیر از خودمان کسی به فکر ما نیست.

.

این بیماری کنترل می شود اگر  آن را جدی بگیریم و‌کنترل کنیم

.

برای جلوگیری از انتقال ویروس دست هایتان را مرتب با آب و صابون بشوییم

.

تا می توانیم در مجامع عمومی شرکت نکنیم!

.

ترشحات بینی و حلقمان را هنگام صرفه حتا شده با آستین جمع کنیم

گرمی بخوریم ، ورزش کنیم و سیستم ایمنی بدنمان را تقویت کنیم

مهم تر از همه اینکه آن را جدی بگیریم!

یادتان باشد که در همین شرایطی که ما داریم , دولت چین ماسک رو اجباری و قرنطینه ی هزاران نفر رو انجام داده 

ما اینجا هیچ کاری که نمیکنیم یک طرف! آمار ابتلا را هم تحریف میکنیم و به مردم هم می گوییم چیزی نیست! نترسید

کی قرار است رفتار بالغانه را ببینیم؟ همراهی و همدلی را؟

فولان بازیگر محصول تبلیغ میکند و آن یکی هزاران ماسک را احتکار میکند تا گران تر بفروشد. انگار خانواده خودشان در این مملکت نیستند.

.

کرونا جدی است اما قابل کنترل! واکنش مناسب برای کنترل آن همکاری است. اگر مبتلا هستید ماسک بیماری شما را برای انتقال به سایرین کنترل می کند پس حتما ماسک بزنید!

اگر تب دارید و سیستم تنفسی تان تحریک و تضعیف شده احتما ابتلایتان بالاست  و باید دوره بیماری را سپری کنید و مراقب انتقال آن به سایرین باشید !

این ویروس با همراهی همه قابل کنترل است پس آگاه باشید .

.

پ.ن: یک جایی در کتاب #انسان_خردمند  نویسنده  می گوید که مذاهب و تمدن ها تنها برای باقی ماندن و احیای خود نسل های زیادی را به کشتن داده اند تا خود زنده بمانند حالا سیستم حاکم ما هم همین است. مهم نیست چند نفر و چگونه بمیرند. مهم این است که این سیستم اقتدارش را حفظ کند و زنده بماند! حتا اگر از کشته پشته ساخته شود!لذا در این اوضاع و احوال کلاه خود را سفت بگیرید که باد نبرد چون شما و جان بی ارزشتان هیچ محلی از اعراب ندارد   

آرزوی اول: کارمند نبودن

یاداشت های  قدیمی ام را باز میکنم

 و اولین چیزی که می بینم یک یاداشت نصفه است:

.

سالیان سال فاصله افتاده است بین من با دلم. 

با خودم و با آنچه می خواهم. 

امروز همراه با قهوه ی صبحگاهی که با شور و حرارت از مخزن آب میجوشید و قوری شیشه ای را پر می کرد آواز خواندم.

از گل و ترانه و عشق خواندم و وقتی لیوان را سرکشیدم و چراغ ها را خاموش و آماده ی رفتن ب شرکت شدم،  وقتی داشتم بندهای پوتین سیاه را می بستم هم آواز خواندم.

و آرزوهایم را که دراز بودند را بلند بلند خواندم تا همه جای خانه پخش بشود

.

.

.

حالا تحقق اولین آرزو این است:

کارمند نیستم! 

هنوز چیز واضح دیگری هم نیستم البته

فریلنسر و نقاش و مجسمه سازی که تقریبا همه کاره و هیچ کاره است➰

اما خوب حداقل کارمند نیست!

.

کیف دستی قدیمی به مدد نقاش شاداب و خفن به نظر می رسه و من عاشق این کارام!

خانوم جودی

تو چشمای جودی که نگاه میکنم یه هویت رو میبینم. هویتی که آدم نیست اما کاملا سر و شکل داره. خیلی ویژگی های فردی و متمایز داره. مثلا شکموعه ُ مهربونه ُ  وفاداره ُ  دله است  و کی ها بازی دوست داره و البته همیشه فوضوله. بعد اینا فقط مربوط به خودشه و هم جنساش که هیچی حتا هم نژاد هاشم رفتارشون عین اون دیگری نیست و  روانی دارن که برساخته تفاوت های سبک زندگی و نژاد و  . . . ایناست. (قبلا شنده بودم یه سری کتاب در مورد روان شناسی سگ هست)

همه این ها رو که کنار هم می زارم یه حسی  می ده شیبه حسی که به  بچه ی کمتر از یک سال داری! همون قدر غریضی و عریان و دلنشین زندگی میکنه. (بدون چمدون هم سفر میکنه)

شاید اصلی ترین عاملی که  داشتن یک حیوان خانگی رو همه توصیه می کنم اینه که کنار یه حیوون تفاوت ها رو به روشنی حس میکنی! و وقتی بتونی تفاوت ها رو حس کنی می تونی بپذیری و پذیرش بزرگترین سکو برای صلح است!

یه سگ یا یه گربه اگر چه حیونن اما خیلی از حس های مارو می فهمن 

 با وجود یه حیون خدا به آدم نزدیک تره انگار. خدایی که دنیای گنده ای ساخته و آدما توش همه چیز نیستن! دنیایی که توش شعور جریان داره . . .