تا آنجا که می توانید زندگی کنید!

1- دیدین بعضی ها شبیه هیچ کس نیستن؟

نه بالا، نه پاین نه کج نه راست. نه دامن نه پاشه بلند نه رژ نه چادر مشکی نه  . . . آسته می رن و آسته میان تا گربه شاخ شون نزنه. اینا بزرگ شدن برای اینکه هیچ کس باشن. مثل هیچ کس بودن کار ساده ایه. کافیه هیچ ویژگی منحصر به فرد و متمایز کننده ای نداشته باشی و رو هیچ چیز خاصی پافشاری نکنی و هر اتفاق و ماجرایی برات قابل گذشت باشه.

کافیه هیچی نگی اگه اذیت شدی

اگه خوشحال شدی

اگه خوشت اومد یا اگه ناراحتت کرد

تو جمع هم غالبا اینا یه طوری لباس می پوشن که دیده نشن!

این حاصل یه تربیته. یه روش که توش هیچی بودن رو بهتر از بد احتمالی و خوب غیر قابل دسترس می بینن.

این تازگی ها می بینم زنا و دخترا لباسای برق برقکی و شلوغ پلوغی که خیلی به سختی می شه اونا رو ندید می پوشن و بسیار زیاد خوشم می یاد و خوشحال می شم، چون این دقیقا همون چیزیه که فراموش شده بود

فردیت! تمایز! دیده شدن! مثل همه نبودن!( حتا اگه یه کله ی پوک اون کارو بکنه هم برام قابل احترامه چون از گله جدا شدن جسارت می خواد!)

یه وقتی که مد بود و مه می رفتن کلاس یونگ، منم  رفتم. بعد یه جمله ای ازش تو ذهنم حک شده که خیلی سرنوشت سازه و تو خیلی دو راهی های زندگیم کمکم می کنه. حالا می گردم عین شو پیدا می کنم می زارم اما کانسپتش اینه که می گه تنها با زندگی کردنه که آدم وسیع میشه. وقتی از ترس اشتباه کردن هیچ کاری نمی کنی در واقع داری قسمتی ازخودت و وجودت رو سر می بری و دور می ندازی!

اون جمله هه این بود:

"تا آنجا که ممکن است زندگی کنید

حتا اکر خطا و اشتباه باشد

زیرا آدمی از خلال حطا به حقیقت و معنا دست می یابد

رویای خود را زندگی کنید و البته خطا هم خواهد شد

اما اگر همه عمر بکوشید از خطا کردن بپرهیزید، زندگی نکرده اید"

دقیقا نمی دانم ارتباطش چیه  اما این پست رو بعد از خوندن آخر لاله نوشتم.

2-خوب این روزا تلخ و تاریکه و شهر شده حکومت نظامی و همه جا پر شده از یگان ویژه و آدم روش نمیشه شاد باشه. انگار که کشته شد ن این همه آدم باعث شده فراموش کردن سخت بشه (غیرممکن اصلا). نمی دونم چی مییشه اما هر چی که هست تصمیم گرفتم مثل خودم زندگی کنم. مثل نسخه ی واقعی خودم. همین ک هستم. همین ادمی که این طوری فکر می کنه.(بارها و بارها اتفاق افتاده که  تو موقعیتی کاری انجام شده و من مجبور شدم سکوت کنم و تحمل کنم و اعتراض نکنم و یا حتا خودم هم مجبور بشم کاری کنم که هیچ نمی پسندیدم) می خوام همین که هستم باشم. نه اینکه یه جور فکر کنم و به پای عمل که میرسه فقط سکوت کنم!

پریروز ها با دوست پسرم دعوای مفصلی کردم سر اینکه در یکی از این مراکز استراحت گاه  بزرگراهی یک آقایی همراه خانواده گفته بودند در راه مانده اند و بنزین ندارند و ایشان  هم بهشان پول داده بود. بعد در جواب من که مگر نمی دانستی که این راه جدید گدایی است میگوید که نیت آدم مهم است.

کم مانده بود بنده خدا را جِــــر بدهم (صدای خنده) و هیچ رقمه کوتاه نمی آمدم و استدلالم این بود که این آدم زن و بچه اش را سوار ماشین کرده (یک پرشیای سفید) و دوره راه افتاده و با حقارت دادن آنها ، مردم را تلکه می کند و بعدش هم دارد به بچه اش یاد می دهد که پسفردا تو هم با دروغ و کلک مردم را سرکیسه کن و  . . . . بعد پول دادن به این آدم یعنی چی؟ یعنی آقای محترم که داری دزدی میکنی و دزد هم پرورش می دهی من به تو اجازه ادامه این راه را می دهم ؟

اینکه نیت تو خیر و کمک کردن باشد کافی نیست، تو باید بدانی کمک و پول تو چه نتیجه ای به بار می آورد و چه چیزی را حاصل میکند. 

من به بچه های کار پول نمی دهم چن این روند باید با شکست روبرو بشود و بچه برود در خانه و دست از کار بردارد، هر بار پول دادن به یک بچه اگرچه حجمی از عذاب وجدان آدم رامی کاهد اما نتیجه اش چه خواهد شد؟

قضیه وقتی خیلی خنده دار می شود که صاحب پرشیا که پول را گرفت، دنده عقب گرفت و رفت سراغ یک بنده خدای دیگر!

3-یک ماه و خورده ای است که دیگر کارم ثابت نیست. یعنی به صورتی که هر روز بروم سر کار و ساعت پر کنم و انگشت بزنم. پروژه م یگیرم و نقاشی می کنم و مجمسه می سازم و خوشحالم . از این جا اعلام میکنم الی یا ایهالناس!  خودتان را دریابید و بگذارید او هم نفس بکشد و ایمان داشته باشید که او هم تنهایتان نمی گذارد و به دادتان که می رسد و نه تنها جایتان نمی گذارد که اصلا رو سفیدتان هم می کند.

اها

راستی من این روزها بیشتر تو اینستاگرام می پلکم . . . 

اینجا