جنگل

سرزمین مه آلوده ای پر از درخت های تنومند هزاران ساله که چونان به سقف آسمان تاخته اند که میان ابر ها گم شده اند. در فاصله ی چند متری هر آدمی که می ایستی او را حاله ای می بینی، گوشه های تند و تیز و شکننده و بران ادم ها پیدا نیست و تنها حجمی از تیرگی با طنین صدایشان حضور آنها را یادآوری میکند.

در فاصله چند متری از محل اقامت مان در جنگل صبح زود،  همزمان با طلوع خورشید درختی که هزاران سال عمر داشت از پا درآمد و فرو افتاد چون تراژیک ترین لحظات سینمایی که قهرمان مکان امنی را برای جان سپردن انتخاب می کند، با صدایی در پس زمینه که می خواند شنیدم که 

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنـده زاد و فـریبــا بمیــرد

شب مرگ، تنها نشیند به موجی

رود گوشـه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه،چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غـزل ها بمیـرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیـدا

کـجا عاشقـی کرد؟ آنـجا بمیـرد

شـب مرگ از بیـم، آنـجا شتابـد

که از مـرگ غافـل شـود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویـی به صـحرا بمیرد

چو روزی ز آغـوش دریا برآمـد

شبـی هم در آغـوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی، آغوش وا کن

که می خواهد این قوی، زیبا بمیرد

میان این موجودات کهنسال، همچون پر کاهی بی قدر و ساده لوحه و ساده می شد هرکاری کرد. میشد آواز خواند و رقصید و جیغ کشید

انگار میان بستری از امنیت و حمایت و آرامش و در دامن زمین به خواب میروی 

خوابی عمیق به کیفیت جنینی در رحم مادر