آخرش هم نتوانستم ثابت کنم نیستن!

بزرگترین چالش اعتقادی ای که تا نه سالگی دچارش شدم مصونیت اجباری  ملخ های بزرگ سبز از هر گونه شیطنت یا دست درازی یا  . . . بود که عموزاده ی ناخلفم  اعتقاد راسخ داشت اینها سیدند! گنا دارن! 

معلم ادبیات

دیروز معلم ادبیان دبستان راهنمایی مونو تو اتوبوس دیدم

خانم اکبری

من سراغ معلما رو میگرفتم و اون سراغ همکلاسی هامو

من هی میگفتم اره اونم ازدواج کرده ...

اونم هی مگفت اره اون بنده خدا هم فوت کرد  ...

همه همکلاسیام . . .

بعد از عروج گوگل ریدر ما هم لینکستان نداشتیم، به خیالمان که یک آپشن جایگزین مشابهی جایش ارایه میشود و منتظر بودیم باز هم آپ ها بلد شود بیاید بالا و قطار صد و هفتاد هشتاد واگنه ی لینکستان به حرکتش ادامه دهد

خیلی گذشت و هیچ خبری نشد

تا بالاخره امروز صبح آمدم دانه دانه لینک ها را از اولد ریدر که نه در سرعت انتقال و نه کاربری به گرد پای ریدر میرسد وارد کرده ام تو لیست پیوند ها . . .

مثل خانه ای که سال ها از گردگیریش گذشته رفتم و لیست بلاگ های موجود را چک کردم تا ببینم کدام ها را وارد کنم که کلی وبلاگ متروکه و خاک گرفته پیدا کردم.آنهایی که وقتی تازه شروع کردم به نوشتن ،یعنی دست کم هفت ،هشت سال پیش همراهم بودند و مثل همکلاسی های یک دوره بودیم

دانه دانه پیدایشان میکنم

بسته

رفته خارج

قسم خورده دیگر ننویسد

مسدود می باشد

فیلتر شده

صفحه ای با این ادرس پیدا نشد

دود شده رفته هوا

...

توکای مقدس مهاجرت که کرد هی کمتر نوشت

موسیو گلابی در فیس بوک هم نمی نویسد

آنی دالتون رفته فیس بوک

صحرا قسم خورده ننویسد

دستفروش دلش تنگ است

مهندس خسته طلاق گرفته و بعد بی خبرم

شیخ صنعان دیگر نمی نویسد

بی پدر خودشیفته ازدواج کرد

عاقد رفته فیس بوک

زن بیقرار  زنانگی هاش هایش را سالی یک بار می نویسد

دخر حاجی نیست

مارکوپولو

مادررجب و درد رجب

طلبه

شوفر و مینیمال هاش

اون پست های داغ نقطه

شبگیر 

و یه چند تایی که حتا اسمشونم یادم رفته 

احساس مردود شدن کردم

اینا کسایی بودن که من باهاشون نوشتم

حالا همهه شون خاطره شدن