شماره سه

الان در یک وضعیتی هستم که فقط نوشتن می تواند حالم را بهتر کند. 

اما از طرفی نمی خواهم در مورد موضوعی که عصبانی ام کرده بنویسم، در نتیجه به در و دیوار و ترک دیوار گیر می دهم اما خلقم که گره خورده است باز نمی شود. همین طور در یک حالت کرختی ای سرگردانم و نمی توانم مثل لاک پشت سرگردانی که کله پا شده برگردم روی پاها و به سمت اعتدلال برگردم.

می دانم از چه راهی اما نمی خواهم و همین طور به خودم حق می دهم که عصبانی باشم و هی هم عصبانی تر می شوم اصلا.

یاد بعضی جمله ها در یادها و خاطرات می تواند به این مرحله از عصبانیت برساندم و جایش هیچ خوب نمی شود. بعضی گلمات نامهربان

سعی میکنم به عقب برگردم. به دیروز!

سعی میکنم به خاطر بیاورم که چه چیزی اینقدر عصبانی ام کرده و چطور اتفاق افتاده؟

خیلی خجالت آور است که هیچ چیز به یاد نمی آوردم. به یاد نمی آورم که از کجا شروع شده است و چرا به اینجا رسیده است .

ها

یادم افتاد

تکرار رفتارهای غیرخودگاهی که مرا هم به صورت ناخودآگاه عصبانی میکند. چیزی شبیه تهدید کردن!

راستی چرا من اینقدر از تهدید کردن عصبانی می شوم؟چرا اینقدر آزرده میشوم؟ راستی باید گره کور تهدید را در روانم پیدا کنم و خودم را خلاص کنم.

آنقدر از تهدید کردن می ترسم که اگر یکی در خیابان بگوید  . . .  دقیقا نوشتن یک عبارت با لفظ تهدید را بلد نیستم(چه با مزه الان فهمیدم) خلاصه اگر در خیابان هم یکی تهدیدم کند جانم در می آید و ممکن است همانجا تا مرز انفجار عصبانی شوم و یکی را بزنم.

من که نمی توانم راه بیفتم و از آدم ها تقاضا کنم لطفا یکدیگر را با ادبیات تهدید آزار ندهید. حتا نمی توانم این قرارداد با یک آدم ببندم چون آدم ها در موقعیت های متفاوت رفتارهای نتاخوآگاه بروز می دهند 

خلاصه که تهدید کردن برایم مثل فشار دادن زنگ آتش نشانی در خانه است و در همان لحظه همه آژیر ها با هم به صدا در می آیند و از بالا فواره های گردان آب جاری می شود و بعدش هم اقدامات لازم و فوری یکی پس از دیگری انجام می شود و قصه ادامه دارد.