وقتی که ماه کامل شد

دیروز با خانم گیس طلا نشسته بودم و درددل میکردم 

یاد ده سال گذشته و بحران های عجیب و بزرگی که از انها گذر کرده بودم و جایی شبیه ساحل امنی که به آن رسیده بودم. اما گمان کنم همه واقعیت را نشانش نداده ام. 

شبیه یک زن سرخوش و شنگول که از زندگی لذت میبرد بودم اما واقعیت این نبود. واقعیت درگیری من شرایط جدیدی است که همچنان،  خیلی سخت است!

سختی هایش از جنس قبل نیست. انگار سختی هایش نازک و نرم اما به همان مشقت سابق شده اند!

چون در این شرایط جدید با انگشت های زمخت و گنده ی فیلی نمیشود هیچ دکمه ی مرحله بعدی را زد.عصای جادویی هیچ معجزه ای را نمی شودبه دست های بزرگ یک فیل داد

مساله این است که در آن جنگل وحشی، برای بقا، یاد گرفتم که وحشی و قوی باشم

حالا برگ های  کتاب زندگی ورق خورده است و جنگل تمام شده و جایی شبیه انبار علوفه یا تویله یا لانه ی مرغی عظیم الجسته شروع شده،  و در این موقعیت تازه دیگه وحشی بازی هیچ جواب نمیده!

گویا انگشتای فیلی رو باید تراشید و اصلاح کرد

و این درد دارد 

من تحمل نکردن را یاد گرفته بودم، یاد گرفته بودم بازی تلخ را به هم بریزم و میز را برگردانم حالا اما گویا بلید ساخت و ساز را زندگی کنم

در این لخظه که یک گوشه نشسته و مینویسم، حجم از هیجان دارد ازارم میدهد

وقتی که ماه کامل شد را دیدم، همه جای همه جایم مغشوش شده است و فقط با خودم میگویم، چطور وقتی فیلم تمام شد بیننده ها نعره نزده اند؟چطور در پایان سانس توانستند بلند شوند و بروند به زندگی شان برسند 

اخ

من خیلی مقاومت کردم که این فیلم را نبینم و سعی کرده بودم یواشکی داستانش را بدانم تا اینجور نشود اما فیلم خیلی تلخ بود 

خیلی

زهرمار 

حس میکنم کارگردان به لحاظ روانی به بیننده تجاوز کرده.... هیچ استدلالی هم ندارم

اما انگار یکی تکه های جنازه ای را در کارتنی دم خانه ام فرستاده 

و نمیدانم چرا باید این کار را کرد؟