۱۰۰ سال بعد

من دلم سخت گرفته ست ازین مهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک

.

امروز با صدای بلند برای مردن همه مان گریه کردم، برای احترام زندگی و پاسداشت تلاش هایمان

برای جستجویی هزار ساله که هر روز هنوز هم به ناکجا آباد می رسد 

اگه برای پیش بینی صد سال پیش، باید برق و اینترنت و موبایل رو پیش بینی می کردی, من برای صد سال دیگه، واقعیت عیان رو میخوام

ما آدما برای خوشحالی و دلخوشی به هزاران چیز مختلف دستاویز میشیم 

به شغل و پول و جایگاه اجتماعی و بعدش میشیم بنده ی همون ها

میشیم برده ای در راه پیشبرد شغلی که مایه ازاره، گسترش پول و سرمایه ای که فقط به عنوان یه عدد در حساب بانکی شادمان مون میکنه و همه این ها رو سپری می‌کنیم تا یه ساعت و یه روز آسوده باشیم

درست عصر همون روز هم به یادمون میاد این بود زندگی؟

همین؟

.

من برای صد سال آینده آدم های شاد و راضی ای رو پیش بینی میکنم که لای درختا با میمونا سرخوشانه فریاد میکشن و می رقصن 

 و خونه هاشون کلبه هایی قدر یه اتاقه

و درآمدی که همیشه هست اما قدر همین سرخوشی تا آخر هفته باشه

.

برای صد سال آینده، دلم می‌خواد واقعیت نظام سرمایه داری و مصرف گرایی صرف و سیاست هایی که جز  استثمار طبقه ی متوسط و پیشبرد سیاست های منحوث خودش کاری نمیکنه دستش رو بشه و دیگه کسی گول این بازی قدرت زو نخوره!

.

دلم می‌خواد واقعیت عریان جاری بشه تا هرکس جوری که دلش می خواد ابن زندگی یگانه رو سپری کنه

نه با ترس

و نه جوری که همه سپری کردن 

اون وقته که گمونم قدر و قیمت زندگی رو دونستیم و مفت و پوچ از دست مون درش نیاوردن