نیمه شب نوشت

گاهی وقت ها حس می کنم نصفه شب ها

حرف های نگفته و‌جنگ های نرفته

خرخره ام را می گیرند و دست ب یقه می شویم و سر همه چیز هایی که نگفته ام به صلابه ام می کشند و امانم را می برند!

یکی می گوید آن که وقتی خوشی یادت نمی کند را چرا ؟ یکی می گوید آن که سر یک جمله گذاشت و رفت چرا 

یکی دیگر می گوید من انتظار دیگری داشتم از کسی که می کفت دوست و همراه است اما...

من اما نگفته ام!

مثل احمق های منفعل گذاشته ام این آدم ها طوری رفتار کنند که انتظار هیچ پاسخ درخور و البته مناسبی در قبال بی مهری و جفا و نارفیقی شان را نداشته اند. 

نگفته ام ...

نگفته ام ...

حالا در این محکمه که گوشه اتاق گیر افتاده ام دارم سعی می کنم بفهمم دوست ترین آدمی ک کمترین محاکمه ام را ساخته کیست؟

نگفته ام که چقدر رنجیده ام

نگفتم که چقدر شکستم و تنها شدم و احساس آدم  دست چندم بودن کردم! نگفتم که چقدر عصبانی شدم یا خشمگین،که فهمیدم . . . اما  به روی خودم نیاوردم!

حالا این به روی خودم نیاوردن ها  و ایضا  به روی دیگران نیاورده ها... طغیان کرده و نمی گذارد بخوابم 

ک آرام بگیرم!