در آستانه ی چیز خاصی نشدن یا خوشحالی با همان چیز هایی که داریم!

یکهو  نگاه کردم دیدم این ادرس کانال در تلگرام را دو سال است که گذاشته ام این بالا و خوب هیچ وقت هم هیچ فیدبک خاصی از آن نگرفته ام و جز اینکه معنی ای جز این داشته باشد که حالا که نمی آیی کنار سفره و بشقاب دستت نمی گیری و عذا نمی کشی که بخوری من برایت سفره را می آورم در دسترس و بعدش هم لقمه می گیرم و  . . .و از این رهگذر به این نتیجه رسیدم که چه کاری بود؟

من که همین الان هم برای خودم می نویسم و غیز از این دوست عزیز میم و آن یکی تیلوتیلو و شاید یکی دو تا دوست دیگر برایم کامنت هم نمی گذارند و بهتر است که این فاز همه چی مال خودمه پس بزار هر جوری دوست دارم باشه را اجرایی کنم و خوشحال باشم.

عوض کردن آدرس وبلاگ هم برای همین ها بود چون می دانستم گم و گور می شوم اما خوب گفتم من که راهش را باز میگذارم برای پیدا شدم اما حالا مگر چه پُـــخی هستی که اگر گم هم بشوی خللی در کل ماجرا ایجاد بشود.

یک جوری مثل اینکه آدم بعد از یک جایی بداند و بفهمد که قرار نیست هیچ پُــخ خاصی بشود و قرار نیست ِاِِن تا آدم بخوانندنش و سلبریتی بشود و یا شاید این با همین تعداد محدود دوست و رفیق و دنبال کننده و خواننده قرار است خیلی خودمانی باشی و نه اینکه پیژامه گل دار تنت کنی جلویشان، اما می شود ادرس کانال را از پیشانی وبلاگ ورداشت !