نیمه شب

تنها نشسته ام تو  پارک دم خانه ام

عکس های این چند روزه را تماشا می کنم و باز قدر هزار گل سفید روی قبر پژمرده می شوم و قدر هزار پرنده می میرم

دور از من جهان در حال عبور است و زندگی همچون ابشاری با سرعت در جریان است و  تند تند می روند و می ایند و ساندویچ همبرگر  گاز می زنند و کیسه های میوه را از روی ترازو بر میدارند و از نانوایی نان تازه دو اتشه می خرند

این است زندگی

ادم ها می ایند و می روند و باز می ایند و می روند

تنها چیزی که ازازشان می ماند یادی است و خاطره ای

قدیم ترها خیال می کردم خیلی مهم باشد ادم چطور بمیرد و چندتا تاج گل برایش بیاورند و چند تا پرچم به دیوار بکوبند، چند نفر بیایند و چه جور بروند

اما حالا گمانم اگر در تنهایی یک گوشه و بی هیچ حضور خاصی می شود مرد . . . 

بی بهانه

 ساده 

کوتاه