روز نوشت

بعد از یک هفته استعلاجی و نه روز خوابیدن در خانه امروز اولین روز کاری بعد از این مدت است.

چندتا بلای همزمان هم به سر خودم آوردم تا کلکسیونم کامل شود

آمدم آب بریزم در کیسه ی آب جوش تعادلم به هم ریخت و دستم را سوزاندم، آمدم زمین نیفتم که با مخ رفتم تو دیوار. آمدم پیاده روی کنم که عضله ی ساق پایم گرفت و حالا شل هم  می زنم

:)))

خوب خنده دار هم هست البته! سوختگی دستم هم زیاد نبود اما به شدت عمیق بود و سرانجام مرا به این نتیجه رساند که در هر نوع سوختگی ای نباید بگذارید پوست تاول بترکد چون اوضاع رو به وخامت و چرک کردن و  . . . می رسد.

از گذر این روزگار همین بس که من از خانه ماندن بسیار کیف و حض بصر برده ام و تماشای آن برف پاییزی پشت شیشه زیر رختخواب کم از صبح پادشاهی نبود. مخصوصا که یک دیگ روی بخاری قل و قل و قل می جوشید و سوپ داغی را فراهم می کرد که طعم و بویش جان افزا بود.

بعدترش هم بعد از سال های سال که به صورت مسمتر هر روز سرکار می روم ایت تعطیلات اجباری یک طوری بود انگار که کسی دستم را گرفت و پشت پنجره ای را که هر روز از کنارش رد می شوم را نشانم داد

این چند روز را ادم واری رفته ام پیاده روی و هیمن گرفتگی ساق پایم به یقین سند این مدعاست

راستی پنا را فروختم. ماشین کوچولو را عصر پنج شنبه آگهی کردم و صبح جمعه به فروش رفت و گویا ارزان داده بودم که می ارزید به نشان دادن ماشین به بیشمار مشتری در ازای بهای بیشتر سخت تر بود انگار

حالا بعد از این تعطیلات طولانی بدون ماشین حس میکنم زندگی جدیدی را شروع کرده ام .

امیدوارم در این روزهای جدید که می خواهم درست تر زندگی کنم حداقل نوشتنش هم بیشتر باشد.یک چیزی مثل نمک  که مزه ی غذا است