ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند . . .

جوانب امر همگی جمله مانند یک پیکان نوک تیز شده اند و یک جهت را نشان من می دهند . . .

ورزش!

ولی مثل غریقی که تخته پاره ای را چسبیده که آب نبردش همان طور چارچنگولی چسبیده ام به صندلی ام و می ترسم  تکان بخورم آب مرا با خود ببرد

از وقتی محل کارم عوض شده و پیاده روی ها و ورزش های صبحگاهی پارک ملت را از دست داده ام بالغ بر 7 کیلو به وزنم اضافه شده

خشکی عضلات و گرفتگی های وقت و بی وقت هم دیگر نشانه ایست که  خیلی حرف ها دارد

این آخری هم کمر درد و سیاتیک است که خفتم را چسبیده

حالا دارم فکر میکنم یک کاری کنم

یک ورزشی، تکانی، چیزی

فقط مانده ام چی باشد؟ شنا را خیلی دوست دارم. پیاده روی فعلا به خاطر آلودگی هوا تاثیرات مخرب بیشتری دارد . . . یوگا جمعه هاست و نمیدانم به اندازه کافی فرح بخش باشد

یک چیزی که شوقش  آدم را ببرد و راه را آسان کند. از اروبیک و  ورزش های این چنینی هم بی زارم و می دانم چیزی نیست که ادامه اش بدهم

این ها را نوشتم  تا ول کنم این تخته پاره ی معلق را . . . یکی بیاید من را پرت کند تو آبشار! یکی هولم بدهد