های های دختران سرزمین من . . .

نماینده اصفهانی مجلس می‌گوید که دنباله‌دار شدن ماجرای اسیدپاشی باعث ضربه خوردنِ اقتصاد اصفهان و رکود صنعت توریسم در این شهر می‌شود. شرم به جای گز. تمام تف‌ها توی دهان کف‌کرده‌ی زاینده‌رود. بله، اینجا اصفهان‌ست. عروس شهرهای ایران. پایتخت فرهنگی اسلام. شهر بزرگی شاه عباس، شهر سیاه قلم‌های رضا عباسی، شهر نغمه‌های شهناز و کسایی، شهر سی و سه پل و خواجو و نقش‌جهان و منارجنبان، شهر فولاد مبارکه، شهر سوغاتی‌ها و صنایع دستی، شهر بورانی و پولکی، شهر آسفالت‌های براق، شهر قصه‌های مجید و بی‌بی، شعر دلتنگیِ معین، شهر لهجه‌های شیرین: شهری به بزرگی نصف جهان. ولی افسوس که اصفهان بزرگ‌تر از این حرف‌هاست. خیلی بزرگتر. شهرِ کارگران مهاجر و مزدبگیران بومی، شهر حاشیه‌نشین‌ها، شهر کار توی جهنم ذوب‌آهن‌های مدرن، شهر سرمایه‌داری قرن هیجدهمی، شهر گروه‌های خرده‌فاشیسم مذهبی، شهر کشتارهای سریالی، شهرِ مورچه‌خورت و دولت‌آباد و جی و مبارکه و سگزی و ده‌ها شهرک کارگری دیگر با امکاناتی شبیه زندان‌های موقتی. شهر کارگران و مردگان و زحمتکشان و اعدامی‌ها و صورت‌زخمی‌ها و متجاوزین و مهاجرین. شهر بدبخت‌ها. کسانی که حرف نمی‌زنند تا بفهمیم که لهجه شیرین اصفهانی دارند یا نه. کسانی که هیچ چیز برای انباشتن ندارند تا از خساست آنها لطیفه بسازیم.کسانی که هرگز بازنمایی نمی‌شوند بلکه اصفهان تبدیل شود به عروس شهرهای ایران. شهر زنانه. شهر اغواگر. بی‌برج، هموار، گرم و پذیرنده. با منارهای گرد و جنبان برای برج‌های آلت‌گونه تهران. شهر میزبان. شهر مهمان‌های خارجی. شهر عارفان میلیاردر آمریکایی، شهر توریست‌های گیسوسفید اروپایی با شلوارجین‌های گشاد. همان‌ها که یک تکه گز توی دهن می‌گذارند و با دقت و وسواس می‌جوند و چند ثانیه بعد یکدفعه سر تکان می‌دهند که "گوود، گوود". خدای من، شازده احتجاب مُرد و هنوز هم این‌همه نظرکرده توی اصفهان؟ اصفهان؟کدام اصفهان؟ همان‌ شهری که آنقدر، درونش را باد کرده‌اند که نماینده‌ مجلسِ شهر در چنین اوضاعی، نگران صنعت توریسم و احتمالا لکه‌دار شدن دامن عروس شهرهای ایران‌ست. بی‌شرف. نه عروسی در کار است و نه عروس‌کشانی. اصفهان تنها یک شهر کثافت‌ست، همچون همه شهرهای دیگر. اصفهانِ ناب و واقعی فقط و فقط یک خیال‌ست. مثل خیال آن پسرک جوانِ گاوخونی که دائما فکر می‌کرد پدرش درون زاینده‌رود غرق شده، در حالی که توی بازار فوت کرده بود. بله، زاینده رود را فراموش کنید، تنها یک مکان دیدنی درون اصفهان وجود دارد: بازار. بازار و چرخش سرمایه. صنعت توریسم. یک چرخه غول‌پیکر خردکننده و هار. کثافت محض. کثافتی که با این داستان اسیدپاشی از زیر پوستِ تاریخی و فرهنگی اصفهان همچون چرک بیرون می‌زند. پوست‌. پوست سوخته، پوست افتاده، پوست پر زخم. پوست اسیدی و گوشت قرمزِ بیرون‌زده. دیوار خرابه. صورت سوخته. پوست جلفا و گوشتِ دهنو. درد. درد تودار. دردِ اصفهان.

به نقل از اینجا