آب واقعا شیرین است

پریروز ها که یکی از دوستانم یک سری عکس از سد کرج نشانمان داد که شبیه ردی از جویبار شده بود، تازه فهمیدم بحران آب خیلی نزدیک تر از چیزی است که خیالش را میکنیم و در عجبم از این حجم اندک اطلاع رسانی و  تبلیغات هشدار دهنده حداقل برای صرفه جویی

تازه همین مقدارش را هم در ایمیل ها و پیام هایی که دست به دست گشته به گوشمان رسیده والا که رسانه ملی گویا سر و گوشش جای دیگری می جنبد

برای درست مصرف کردن آب

آبی که شیرین است! 

آبی که محدود است! 

آب که قابل نوشیدن باشد و کمتر از پنج درصد از کل آب های دنیا را شامل می شود!

در این راستا می خواستم چند تا توصیه ی کاملا شخصی را با شما به اشتراک بگذارم:

1- با ته مانده ی چای قوری میشود گلدان ها را سیراب کرد!

2- اگر هنگام شستن میوه با آب زیر سینک یک ظرف بزرگ بگذاریم میشود دست آخر ظرف پر از آب را ریخت پای گلدان ها یا باغچه

3- حیاط و باغچه را وسط ظهر آب ندهید! کلی اش تبخیر می شود

4- برای مصرف روزانه تان یک  آب معدنی بزرگ بخرید! این روش صرفا به این دلیل توصیه شده که هر بار آب کردن و آب زدن و شستن لیوان مورد نیاز نیست!

...

تازه یک فکری هم که خیلی وقت است ذهنم را درگیر کرده و نمی دانم بشود که عملی بشود یا نه این است که مثلا آبی که در سینک ظرفشویی مورد استفاده قرار گرفته و درصد آلودگی اش بالا نیست یعنی مایع ظرفشویی و روغن ظرف ها  و . . . همراهش نیست را در یک مسیر مجزا هدایت کنیم توی باغچه برای آبیاری! مثل دستگاه های تسویه آب که با فشردن یک اهرم آب از مسیر دیگری طی می شود، با داشتن یک همچین مسیری آبی که شیرین و سالم و قابل استفاده است را به گیاه ها بدهیم!