از اندوهی به اندوه دیگر...

از متملق زبان باز به جان می آیی 

خرس مهربان به چشمت می آید که صاف است و بی تزویر

از حماقت های روشن، ساده ی بی فکر به ستوه می آیی

عاقل به چشمت می آید

از حساب کتاب های آدم های منطقی به ستوه می آیی

شاعر سپید در نگاهت می نشیند

از بی قید و بندی های همواره به جان می آیی

چشمت به کم سو و پایدار کارمندی روسن می شود

از تداوم بی پیشرفت آب باریکه به ستوه می آیی

به خنده های بی دلیل امید می بندی و جانت سبک می شود

فردا هایش خودت را نحیب می زنی که بیهوده بوده ای

...

همه آنچه که به چشم ما می آید و همه انچه در نگاهمان برجسته و ارزشمند است متاثر از فضایی است که در آن هستیم و به خصوص کم و کاستی ها و عیب و ایرادهای سابقش

اگر مدتی در مجاورت کسی بوده اید که متول و اهل بریز و بپاش است اما به جزییات و ظرایف بی دقت است اگر روزی موقعیتی پیش بیاید تا ادم دیگری را برای مجاورت برگزینید به یقین کسی خواهد بود که جزییات را میبیند حالا پولدار باشد یا نه آنچنان نقش برجسته ای ندارد

و خوشبختی و خوشحالی نوعی حس رضایت موقت از شرایطی است که زوایای ارزشمندی است که تا کنون با قحطی زدگی آن مواجه بوده ایم و عنقریب سایر زوایای موجودیت ان نیز دیده خواهد شد

این است که اخر قصه می رسیم به آدم های عادی

که چه خوبند آدم های عادی

و چه کمند

وقتی از همه ی رجعت ها و کم و کاستی ها خسته ای

از همه خان های گسترده و همه ی کفران های بی دلیل

از همه تند روی ها و زیاده روی ها