قاب هایی برای مرگ

چند ماه پیش از فوت مادر کلی پرتره با دوربین آنالوگ شونزده میلی متریم با روسری بته جقه ای اش ازش گرفته بودم

ته نگاه ها زردی و بیماری سو سو میزند اما گرمی نگاه همان است که بود و شیرینی لبخند ها ناب ترین شهد هاست!

و میان آن عکس ها تک پرتره ای هست که مادر پایین را نگاه میکند و لبخند ندارد  و عجیب تلخ و درد ناک است انگار دارد از لای شکاف دیوار روزهایی که بر ما می رود را می بینید . . .

پرتره را دادیم امیر برد  ایران فیلم چهارراه ولیعصر قاب کرد و به اصرار من رویان مشکی گوشه ی عکس را که انگار هر لحظه فغان میکرد این عکس مال یک مرده است را کندند!قابش هم هر چه اصرار کردم که ساده باشد باز هم در نهایت یک قاب با حاشیه ی طلایی و طرح ریز خریداری شد که با ذیغ وقت و شرایط نامساعد قابل تغییر هم نبود

متاسفانه عکس خوب چاپ نشده بود و کنتراست شدید تصویر باعث غیر عادی بودن تصویر شده بود، انگار که مادر برای مراسمی که قرار بود در آن شرکت کند آماده نبود و خوب لباس نپوشیده بود!

بعدترش رفتم عکاسی و با دقت فراوان فایل همان لبخند را به تعداد در سایز بزرگ چاپ کردم!

روی کاغذ گلاسه ی با گرماژ بالا و برایش یک قاب ساده خریدم و گذاشتمش جلوی چشم، چون به نظرم آنجا مادر وقت کرده بود لباس مناسب بپوشد و رنگ ها و ترکیب عکس همه چیز خوب خوب بود

اولین بار که لاله عکس قاب گرفته را دید گفت چقدر مادرت شبیه گلاب آدینه است . . .

گفت که همه آدم ها برای مردنشان عکس دارند

من هیچ وقت این شکلی نگاه نکرده بودم که عکس هایی هستند که سر صاحبانشان را می خورند و می شوند عکس مردن آنکس!

عکس هایی که قاب های یخ زده و سرد و ترسناک ندارند، بلکه همگی شیرین و ملیح و دوست داشتنی هستند و در آن عکس ها آدمی که سوژه ی عکاسی است لبخند شیرینی دارد و نگاه عمیقی، آنقدر عمیق که می شود همین الان بگوبد من مرده ام و این عکسی بیش نیست از تمثال بی مثالم که دیگر رنگش را به خواب هم نخواهید دید! من تمام شده ام!

یاد آن عکس مرداب می افتم که بابای لاله روی اسکله ی چوبی نشسته و پیش پایش قایق ماهی گیری تک نفره ای است که چوبی و زهوار در رفته است و بابا دست هایش را روی هم انداخته و دارد آن دور ها را نگاه میکند و امتداد نگاهش تا انتهای قبرستان هم می رود از بس راه دارد برای رفتن

یاد دوست بهار می افتم که سال هاست که خودکشی کرده است و هنوز صفحه ی فی س بو کش فعال است و م یشود رفت و به همه عکس هایش لایک داد و برایش کامنت گذاشت و برایش درخواست دوستی فرستاد

دختر جوانی که هم سن و سال ماهاست و دیگر هیچ وقت درخواست های دوستی اش را کانفرم نمی کند و نمی دانم آیا کسی برای خودش روی صفحه ی خودش مرگش را تسلیت داده است؟

خیلی وقت ها خیلی از عکس ها را از این چشم نگاه میکنم، نکند آن نگاه عمیق و بیخ دار درشان جاری شده باشد . . .

نگاهی که از عکس شروع می شود و مثل تیر از قلب بیننده رد میشود و همین طور به راهش ادامه می دهد و تا ابدیت پیش می رود، آنقدر که سنگ شود

مثل عصر روزهای تابستان می ماند که انگار زمان حل می شود و در تابش خورشید و هوای گرم و وز وز مگس های گنگی که بر هر سویی سرک می کشند و نوری که همه جا را بی وقف روشن می کند و بوی آفتاب میدهد جانت

یاد البوم عکس بچه گی هایمان می افتم

آلبوم قطوری با جلد آبی که ما آنقدر ورقش زده بودیم که تقریبا جویده شده بود همه صفحه هایش ورق ورق شده بود

عکس هایی که الان رو به زردی رفته و حالا دیگر نصف بیشترش را ادم های مرده تشکیل می دهند

پدر بزرگ پدری که هیچ وقت ندیدم 

پدربزرگ مادری که در پنج سالگیم مرد و تنها چیزی که از مردنش به یادم مانده عدس پلوی شام تدفین و بوته ی کام (گون) بزرگی بود که روی قبر گذاشته بودند تا کفتارها جنازه ای را که دم غروب به خاک سپرده شده از خاک بیرون نکشند . . .

یاد ماه رمضانی می افتم که دختر عمه ام یواشکی دم گوش مادرم خبر مرگ مادربزرگ پدری ام را داد و وقتی فهمیدم سبب این همه پچ پچه چیست چه آتشی که نگرفتم

پیرزنی کوچک و لندوکی با موهای حنایی که صبح های ولایت پیش از بیدار شدنمان برایمان شیر بز می آورد و کره ی محلی و  و خانه اش تنها خانه ای بود که ما جرعت داشتیم برویم روی پشت بام و برگه های زرد الو و آلبالو خشکه را در هر قسمتی از پروسه ی خشک شدن که بود مورد دستبرد قرار دهیم

و مادربزرگ مادری که ننه صدایش میکردم و با تنها دندانی که در دهان داشت برایمان شعر می خواند و می خندید 

و شوهر عمه ام که موکبر مسجد محل بود و هر روز صدایش از بلندگو به یک بهانه ای شنیده میشد و در یک سفر یک روزه یکهویی مرد

عمو بزرگه هم

و عمو ی دومی هم مرده است و زنش که به خاطر چهار تا النگو و زنجیر طلایی که در فریزر خانه شان قایم می کرد به قتل رسید

دلم می خواهد جای همه ی چشم ها دو تا دکمه بگذارم، این طوری شاید به خاطر مردن بتوانم ازشان انتقام بگیرم

نوشتن این پست از آن عکس شروع شد که دیدنش دلم را لرزاند و در آن چیزی را دیدم که شاید کمتر کسی بینند . . .

---

پ.ن:

1- عکس مربوط به خانم گلاب ادینه است و من به سبب شباهت فیگور و نگاه و طبق آنچه شرحش در متن رفت آن را گذاشتم

2- پریسای عزیزم راهنمایی خواستی برای سفارش شال، کافیه مدلی که می خوای بگی شماره بزاری من به شماره ت پیامک میدم برای تحویل کار و کارت به کارت !