میگوید تو سخت می گیری . . .

1- سلف شرکت است و داریم نهار می خوریم و بچه ها از همه جا حرف میزنند، حرف یک خطه ی  کشور است و مختصات خودش و آدم هایش. یکی می گوید آنجا رسم بر این است که همه زن ها طلاق گرفته باشند و از هیمن رو زود ازدواج میکنند تا وقتی زود طلاق بگیرند و  سنشان بالا نباشد و . . .

گوش هایم داغ میشود و ملتمسانه نگاهشان می کنم و توضیح می دم و تا قسم خوردن هم پیش می روم که به مقدسات هیچ زنی دلش نمی خواهد طلاق بگیرد! هیچ دختری به قصد جدایی تور سفید عروسی را به سر نمی کند . . . 

2- دارم از یکی از آشناهایمان برای بهار حرف میزنم که یک بار جدا شده و سایر خصوصیاتش را شرح می دهم. بهار میگوید من هیچ از این آدم خوشم نمی آید با این پیشینه ی مزخرفش!

3- از دوستی حرف می زنیم که به تازگی ازدواج کرده اند و دختر قد خدا ناز دارد و همیشه یک پله و یک امتیاز جلوتر است و پسر همیشه بازنده است و همیشه باید مقادیر فراوانی تلاش کند تا مراتب رضایت خانم را فراهم کند، کاشف به عمل می آید ازدواج اول دختر است و ازدواج دوم پسر!

4- خواهرم از رابطه ی یکی از دوستانش میگوید که سالها پیش جدا شده و بعد از گذشت چند سال با کسی ازدواج کرده که ازدواج اولش است  همان وقت تا مرز حیرت و تعجب مضاغف پیش می روند که از توانایی مضاعف دختر حرف میزنند. انگار که چقدر اتفاق عجیبی افتاده است و دختر موفق به انجام چه کار خاصی شده باشد!

5- یاد یکی از دوست های نزدیکم می افتم که بعد از گذشت یک سال هنوز همه ی واقعیت زندگیش را به دوست پسری که خیلی هم پسر خوبی است و رابطه شان هم هدفمند است و قصدشان هم ازدواج است نگفته. اگر چه که دخترک در آن ازدواج قربانی بوده و چقدر غصه خورده و چه اشک ها که نریخته

6- در جمع چندتا خانوم داریم درباره یکی از بچه های دیگر که گه گداری می بینیمش حرف میزنیم که از کارهایی که کرده و موفقیت هایش می گوییم  که یکی ناگهان میگوید راستی می دانید این خانوم یکبار ازدواج کرده و جدا شده؟ و از آنجای حرف فلش تایید و تشویق و ترغیب ناگهان تغییر جهت می دهد و خانوم موفق تبدیل می شود به یک ادم شکست خورده که دارد کاستی های زندگی اش را با چیز های دیگر جبران میکند

 . . . 

از یک تا شش را نوشتم اما می توانم از یک تا هزار و ششصد هم بنویسم و بگویم که دیده ام. به خدا دیده ام که نگاه جامعه به زنی که یکبار جدا شده نگاه کلاغی است به تکه ای پنیر! نگاه جامعه است به موجودی که وامانده و عقب افتاده و شکست خورده و در ماراتن خوشبختی برای رسیدن به آرزوهای شیرین و شوهر و بچه و خونه و ماشین و زندگی امن عقب افتاده که هیچ، از دور رقابت ها خارج شده حتا!

میتوانم از کاراناوال مزخرف هر ساله ی محرم در محله های سنتی امثال محله ای که کودی خودم در آن سپری شد بنویسم که هر سال دختر ها با یک افتخار در آن شرکت میکنند . سال اول زیرابرو برداشتند و سال دوم مو مش کردند و سال سوم با نامزدشان آمدند و سال بعدی با خانواده شوهر و سال بعدی با یک کالسکه ی نوزاد و سال های بعدش چون چیز جدیدی برای ارایه نداشتند در خانه نشیتند تا شوهرهانشان در کارناوال شرکت کنند و فقط در بطری آب معدنی شیرکاکائوی نظری را برایشان بیاورند . . .

از بقال و چقال و قصاب و همکار و رییس و مرئوس و دکتر و هزار کس و ناکس دیگر بگویم که تا بگویی شناسنامه ات مهر خورده از یک چشم دیگر نگاهت میکنند و تنها رسالتت در زندگی همین می شود که نگذاری هیچ کس و هیچ جا به هیچ عنوان کسی بفهمد که قبلا مهر خورده ای!

کسی نفهمد

به هر قیمتی شده هیچ کس نداند 

نداند که چرا همه ی روز را سرکاری و بقیه اش را در خانه کار میکنی و با آدم های معدودی رفت و آمد میکنی و به هیچ کس هم نمیگویی که تنهایی زندگی میکنی

ایستادن روی پای خودت و  اداره کردن یک خانه که همیشه درش باز باشد و همه جایش به راه باشد از نگاه من یک افتخار است، اما چرا باید کتمانش کنم؟! چرا باید از داشتنش خجالت بکشم و پنهانش کنم تا مبادا با برملا شدنش تبعاتش گریبان گیرم شود؟

و بینهایت استرس می گیرم  و دلم تند و تند می زند و میگویم بگذار تا همیشه ی دنیا همین شکلی بماند و با هیچ کس آشنا نشوم تا مجبور نباشم که توضیح بدهم و از پیشینه ای حرف بزنم که یاد آوریش هم برایم آزار دهنده و تلخ است، در حد زهر مار! وقتی نگاه غالب آدم ها بسیار نزدیک است به چیزی که از آن نوشتم! نگاهی ابزرا گونه! مثل استکانی که لبه اش پریده باشد، مثل صندلی ای که از بازار میخری و می آوری گوشه خانه می اندازی و رویش لم می دهی و اگر پایه اش ترک برداشت یکی دیگر جایش می گذاری

میدانم که نمی شود 

میدانم که باید بگوبم

میدانم که این زشت ترین قورباغه ای است که باید قورتش بدهم، اما باید قورتش بدهم

باید بگویم

باید یکبار، یک روز، یک عصری در یک کافی شاپ نیمه تاریک بنشینم و از همه چیز بگوبم

از همه کم و کاست ها و آنچه در این سال ها گذشته

بگویم از دختری که امسال سی ساله میشود و قد هزار سال حرف نگفته در گلویش گییر کرده از بس عادت کرده به نگفتن

از بس برای خودش خاطر نشان کرده همه ی حجم بودنش خیلی وقت ها می تواند خطرناک باشد و تهیدید آمیز و  . . .

و تاریک آنقدری باشد که اشک هایش را در خود پنهان کند 

من دلم خون است

کاش نگاهمان را فرهنگمان را و شعور آدم های اطرافمان را می توانستیم کمی بکشیم بالا 

که زن هم حق دارد!

حق دارد اشتباه کند و خطا کند و خطایش را جبران کند و بکارت قانون مضحکی است برای تبعیت از قوانینی که از ریشه می لنگد . . . که وقتی دختری زن شد، هرزه نیست! که پرده ی حیا بسیار محکم تر و منسجم تر و با ثبات تر از پرده ی ای است که بودن و نبودنش محل شکواییه و قتل و جنایت و جرم و  . . . . است

دلم می گیرد

از همه ی دنیا دلم گرفته است . . .

---

پ.ن:

میگوید تو سخت میگیری . . . میگویم آخر سخت هست