گزیده نوشت . . .

آن روز که طوفان اومد من با بهار رفته بودم بازار!

برق ها رفته بود و مردم هم همه کرده بودند و ما وسط بازار جعفری که راسته روسری و شال است فقط دنبال راه خروج می گشتیم و باد ایرانیت های نه چندان محکم سقف را به هر سو می رقصاند و صدای رعب اوری ایجاد میکرد و هیچ دور از تصور نبود که هر آن سقوط هر کدام از ایرانیت ها حادثه بیافریند

خلاصه که سرانجام راه خروجی از دالان های بازار را جستیم و وارد خیابان اصلی شدیم که حداقل احتمال سقوط سقف متحرک در آن نبود و در چنین شرایطی بود که بهار خم شد تا بند کفشش را که مدتی بود زیر پایش بود ببندد که یک خانوم مسنی سراسیمه و خشمگین به سمت ما آمد و با اشاره به بهار رو به من گفت که خانوم به خدا علت این اتفاق همین چیزاست و به چهار تارموی وزکرده و درهم بهار اشاره کرد که از پشت شال بیرون زده بود . . . 

بهار مشغول بستن کفش هایش بود و در جریان گفتگوی ما نبود فقط همین قدری فهمید که وقتی از روی زمین بلند شد خانوم محترم به سینه اش می کوبید و نفرین میکرد که زیر و زبر بشید ایشالله و  . . .

ناگهان ترس همه ی وجودم را در می نوردد

این فضا، این آدم ها . . . نکند همین لحظه چند تا ادم این شکلی به زن نفرین کننده ملحق شوند که موهای بهار طوفان را به راه انداخته!

دست بهار را میگیرم و فقط میدوم تا از زنی که به سینه اش می کوبد دور شویم

از همه فکرهایی که مثل لشکر مورچگان به مغزم هجوم می آوردند

مثل  جاهلیت

مثل ترس

و هنوز نمی دانم، در شرایط مشابه، در جامعه ای که در آن زندگی میکنم موهای بهار بود که طوفان راه انداخته است یا ِان عامل متفاوت جوی دیگر . . .

---

پ.ن

1- میدان انقلاب است و باد و طوفان با سرعت بالایی در حال وزیدن است و شالم را از گردنم عقب میزند و بازی یقه ام از زیر شال پیدا میشود، مردکی که در صف تاکسی ایستاده تا سیصد و شصت درجه می چرخد تا آنی چیزی را از دست ندهد

2- آقای پیش بینی وضع هوا میگوید کاش ما شبکه ی پیش بینی آب و هوا داشتیم ، من روی مونیتورم داشتم می دیدم که چه طوفانی در راهه! و نشد که اطلاع رسانی انجام بشود. با این اظهارات دل قوی کردیم که پیش بینی ای به کار هست که انشالهه در دفعه های بعدی به کارمان می اید ولی گویا معنی پیش بینی با گزارش لحظه به لحظه تفاوتکی داشته باشد . . .