در آستانه یک فاجعه

آبدارچی شرکت بعد از بیست سال بالاخره بچه دار شده و صاحب یک دختر کوچولو که برای مراقب های پزشکی در دستگاه مانده و هنوز  آغوش پدرش را نچشیده، شده است!

نشسته ایم با بچه ها محض خنده سنش را حدس میزنیم و اینکه مشکل مال کی بوده که تا حالا موفق نشده بچه دار شود و اگر خودش مشکل نداشت تا حالا بیست باره زنش را طلاق داده بود و  . . . 

چند تا از  آقای جدی و مهم شرکت آن ورتر و در واقع دم در دسشویی که مکان برگزاری جلسات ثابتشان است دارند درباره نرخ شیر خشک و شیشه  شیر و پوشک و مارک های پنبرز و مای بی بی و آلویز . . . و قیمت های سرسام آورش حرف میزنند، دقیقا مثا ادم های مصیبت زده ای که خبر یک فاجعه را تحلیل میکنند و ابعاد گوگاگون و عصف بار حادثه را میسنجند 

یکی میگوید میدانی یک بسته پوشک چند شده؟ آن یکی میگوید تازه ایرانیش تازه با اون کیفیت . . . یکی میگوید قیمت شیرخشک . . یکی میگوید یه تیکه لباس . . .

یکی میگوید حقوقش چهارو هشتاد هزار تومن است . . . ان یکی میگوید فکر کنم با اضافه حقوق به ششصد برسد

و بحث همین طور در منتها درجات تلخی ممکن ادامه دارد

می مانم . . .

شیرینی تولد نوزاد در کامم تلخ میشود و قرار میشود از بچه های واحد هر کس هرچقدر می تواند برای تولد نوزاد هدیه بدهد . . . هر چند کوچک، هر چقدر هم کم

---

پ.ن:

برای پوران مهربانم دعا کنید،متاسفانه اتوموبیل آقای خونه رو آقای دزد از دم در خونه به راحتی سرقت کردند! دعا کنید که پیدا بشه! دعا کنید که حس های خوب و لبخند و غش عش خنده را دوباره بچشد،برای اینکه خوب خوب باشد. من هم برای دل شما دعا میکنم!