همه اش آخ

دست و پای کوچولوش منو به وجد میاره و دلم می خواد هی نازش کنم اما متاسفانه هیچ تمایلی نداره که اجازه بده !

مگر اینکه چی بشه و  روزی روزگاری به قول مامانش با کسی تیریپ هپی برداره و بره بغلش  . . . فکر کن یه موجود کوچولو و شیرین و ناز و بینهایت خواستنی بهت بگه میشه بغلم کنی یا میشه رو پاهات بشینم؟

رو پا نشستنش که هیچی وقتی حواسش نیست و دستشو میزاره روی شونه ات و با اون یکی دستش بغلت می کنه که دیگه  انگار همین طور با زمین فاصله ات بیشتر میشه و مراحل عروج و سیر و سلوک رو طی میکنی

من هیچ وقت تجربه ی نگه داری از یه بچه رو با این فاصله ی زمانی نداشتم و نمی دونستم چطوریا میتونه باشه و فقط از دور نظاره گر بودم تا خواهرم تصمیم گرفت به خاطر پاره ای مسائل و مشکلات یکی دو ماهی رو بیاد پیشم و من این طوری یه تجربه ی بی بدلیل رو امتحان کردم

روزای اول زیاد باهام ایاغ نبود و منم زیاد دم پرش نمیرفتم اما کم کمک با هم خیلی چیک تو چیک شدیم البته کاملا دوره ای یه وقتایی از هفته یا ماه تصمیم میگیره که بد خلقی کنه و به هیچ صراطی هم مستقیم نیست و فقط جیغ میزنه و نمی تونی هیچ کاری کنه که بس کنه و اروم شه

اولاش وقتی یه گوله موی فرفری تو خونه می دوید و این ور اون ور میرفت دلم براش غنج میزد اما از اونجا که هیچ گوشه ی چشمی به من نداشت زیاد حسی بهش نداشتم

برای منی که تصور نگهداری یه موجود زنده در حد تردید برای نگه داشتن سگ و گربه و پرنده بود وجود موجود به این شیرینی مثل یه شاهکار بود و بارها یواشکی دور از چشم خواهرم بهش یه طوری نگاهی کردم که چقدر نگه داشتنش باحال تر از یه سگه

یا یادگیریش رو با طوطی همسایه مقایسه کردم

یا لوسیاشو با بچه گربه های پارک لاله اندازه گرفتم

یه بار تصادفی از دهنم پرید به خواهرم گفتم راستی این خیلی باحال تر از گربه است ها!!!

چیزی نمونده بود به خاطر این مقایسه کشته بشم

خلاصه که ببخشید که این پست درد آور رو نوشتم خودم عکساشو نگاه میکنم احساساتم قلمبه میشه نمی تونم خودمو کنترل کنم  والا ما رو چه به نوشتن پست آخ دار که ملت بخونن دلشون بخواد؟