هی کار هی کار

این روزها با تمام قوا که چه عرض کنم با قوایی مافوق تمام توانم کار میکنم

اغلب شب ها دیر میرسم خانه

و اغلب صبح ها زودتر از هفت میزنم بیرون

صبح علی الطلوع میروم شرکت و بعد از پایان ساعت کاری که ساعت سه و نیم باشد میروم طرف دانشگاه محیط زیست داشنگاه تهران که مشغول برگزاری دوره ی جدیدی از سری کنفرانس های محیط زیستی شان هستند و من برایشان کارهای طراحی پوستر و کاتالوگ و بنر و . . . را انجام می دهم

تا چهارشنبه!

که اول خرداد باشد و فولان کنفرانس محیط زیستی برگزار بشود و خیالم راحت شود که پیک کار ها پاس شده است تا با فراق بال بروم سراغ کارهای دیگر خودم که به شدت به حالت استند بای درآمده اند 

خواهر خانوم میگوید کمی خلوت تر کن سرت را . . .

اگر چه اکثر شب ها کم می خوایم و مدت هاست که در آشپزخانه حتا گاز روشن نکرده ام، اما راستش را بخواهید من شرایط موقت و این چنینی را دوست دارم، دوست تر دارم که همه ی وقتم را این طوری بگذرانم، دوست تر دارم که زمانی نماند که یادم بیاید که دلم می خواست چطوری باشد و چطوری نیست.

آن طوری دلم  میگیرد و وقتی بگیرد  هیچ راهی برای وا شدنش نیست! این طوری اما . . . همه ی زمانم طوری سپری میشود که یا مشغول کارم یا کلاس یا مشغول کارهای کلاس یا طراحی  . . .

البته یک پنج شنبه و جمعه را با خلوص نیت و بدون هیچ گونه خللی به تفریحات سالم و مفرح می پردازیم طوری که آنقدر با روزهای دیگر هفته توفیر داشته باشد که این تفاوت تمایل برای شروع هفته ی جدید و تم روز از نو روزی از نو را درم ایجاد نماید!

تازه تازگی ها چیزهای تازه را هم کشف و شهود نمده ایم

از سردرد های عصبی پشت سرم که ضربان دارد بگیر تا سوزش سر معده و افت فشار و کاهش ضربان قلب که همگی متفق القول منشا عصبی دارند و خوب میدانم فشار هماهنگ کردن این چند روزه که کنفرانس تمام شود است که از این راه ها نشت دارد و خود نمایی میکند . . .

تا چهارشنبه بشود و کیک تولد هفتمین کنفرانس را که هر دوره من می خرم با بچه های پژوهشکده فوت کنیم و . . .