دوای همه حال های بد . . .

روزهایی هست که حالم آنقدر بد میشود که آدامس اکالیپتوسم تا آنجا روی شکاف دندان بالایی که پوسیدگیش تا عصب رسیده فشار میدهم که ناگهان درد میپاشد تو دهنم و یادم می آید آنقدر حالم بد هست که یادم نباشد دندان درد در حال بد هم شوخی بردار نیست!

روزهایی که غده ی گیگیلی زیر گلویم را که قرار بود لیپید (چربی) باشد مثل جوش، فشار میدهم و بعد که متورم میشود می فهمم کنترل ور نرفتن با گیگیلی هم از کفم رفته

روزهایی که ریمل، گوشه های چشمم پخش میشود و زیر چشم هایم سیاه می شود

روزهایی که بوی عرق میگیرم

روزهایی هست که حس میکنم به همه ی دنیا حسودیم می شود و از همه ی ادم ها متنفرم

روهایی که همه ی دنیا بوی گند پا میگیرد

روزهایی که همه گوش هایشان را میگیرند اما دهانشان باز است

روزهایی که حس میکنم خسته و سرد و متروکم

روزهایی که حس میکنم برای حتا حرف زدن با بغل دستی ام باید شاخ غول را بشکنم

میدانی . . . 

زندگی بی خدا

زندگی بی خودی است

شک ندارم

که نمی ارزد

خدا که باشد با همه آشتی ام

خدا که باشد سفتم

محکمم

می ارزم به همه دردسرها

خدا که باشد

دوست دارم همه ی ادم ها

چون خدا خود محبت است

خدا در همه ادم ها نفس میکشد

خدا رد و بدل می شود میان دست های مهربان

خدا که باشد مهربان میشوم . . .