اون دنیا

آغا ما دیروز رفتن به یک دنیای دیگر را تجربه کردیم.

یعنی نرفتیم  آن دنیا اما در اسکیل کوچکتر فهمیدیم چه حالی دارد!

آسانسور خراب است و برق راه پله ها هم سوخته است که باعث شد پس از طی طریق چهار طبقه گمان کنیم پنج طبقه را پیموده ایم.

طبقه ی پنج، طبقه ما است و طبقه ی چهار مالی! طبقه ی چهار پراست از ادم های آشنا و دوست و لب های خندان و طبقه ی چهار همه تقریبا غریبه اند و ادم ها عبوس اند، طبقه ی پنج کوچک و کم نور است و طبقه ی چهار نورگیر و بزرگ . . .

حالا شما گمان کنید ما یکهویی سرمان را انداختیم پایین و در ورودی طبقه ی چهار را بر خلاف فشار اهرم بالای در، به سمت درون فشار دادیم و در حالی که در باز می شد و منظره ی داخل نمایان میشد لبخند روی لب ما هم می خشکید و می ماسید و بدل به شرمندگی و خجالت زدگی می شد و برق از سه فازمان پرید که چرا این طوری شد و با همان سرعت در نصفه باز شده را تا ته کیپ نمودیم و ببخشیدی نصفه ای تحویل جماعت دایدم و به ادامه ی طی طریق در راه پله ها پرداختیم و بعد از طی دو پاگرد دیگر به طبقه ی خودمان رسیدیم و در را که باز کردیم به همان دنیای ملموس و اهلی خودمان برگشتیم . . .

تجربه ی دنیای های دیگر در سایزهای مختلف قابل تجربه است، مثلا آن یکی وبلاگ که برای چک کردنش باید لباس شب می پوشیدی در مقایسه با بلاگ اسکای و میزبان های دیگر فارسی زبان، عالم دیگری است.

بر همین اساس نتیجه گیری نمودیم که آن دنیا خیلی شکل ها می تواند باشد اما نکته ی برجسته اش این است که هر چه هست باید با تصورات ما تقابل  داشته باشد! چون تصورات ما کاملا این دنیایی است